Mijn zoon appt me een artikel van de Telegraaf over Ruud Gullit. ‘Mam, dit vind jij vast ook een leuk artikel, Ruud is het ultieme type 7.’ Je hebt bruistabletjes en zuigtabletjes. Met een grote smiley sluit hij af; hij kent me: ik sloeg aan bij het woord ‘bruistabletjes’.
De uitspraak: “There’s a crack in everything, that’s how the light gets in’ komt voor in de song Anthem, door Leonard Cohen. Kintsugi is de Japanse kunst van het repareren van gebroken keramiek met goud- of zilverkleurige lak. In de Japanse schoonheidsleer dragen de sporen van breuk en herstel bij aan de schoonheid van een voorwerp. Een ervaren mens kan ook wel wat Kintsugi in zijn of haar leven gebruiken.
Als je dit leest, ben je ooit geboren en daaruit volgt -ook al wil je dit misschien liever niet horen- dat, zoals de nacht volgt uit de dag, je op een dag niet meer tot ons zal behoren. Tussen die twee ankerpunten voltrekt zich jouw leven, of zoals iemand laatst citeerde: ‘leeft het leven jou’.
Het boek “De Ontembare Vrouw “ van Clarissa Pinkola Estes, een Jungiaanse psychoanalytica, werd na mijn scheiding in de zeventiger jaren een papieren vriendin met wijsheden en inspirerende mythes. Door haar kompas kon ik mijn conditioneringen en naïviteit rangschikken onder de noemer ‘te verwerven levenswijsheid’. Het is er nooit van gekomen om het hele boek uit te lezen, maar mijn random gekozen hoofdstukken sloten altijd als een wonder aan bij een ander perspectief dat ik kennelijk nodig had.
Zo halverwege het voorjaar, meestal ergens na Koningsdag, beland ik onvoorbereid in een fase die ik achteraf maar de ‘Twilight zone’ noem. Ik krijg het vermoeden dat ik misschien de griep krijg, ongesteld moet worden terwijl dat al 20 jaar niet meer aan de orde is en als het dan ook nog niet aan de volle maan ligt, dan weet ik het niet meer.