Mijn zoon appt me een artikel van de Telegraaf over Ruud Gullit. ‘Mam, dit vind jij vast ook een leuk artikel, Ruud is het ultieme type 7.’ Je hebt bruistabletjes en zuigtabletjes. Met een grote smiley sluit hij af; hij kent me: ik sloeg aan bij het woord ‘bruistabletjes’.
Inderdaad, ik herken veel van mezelf in het interview met Ruud, waarschijnlijk omdat ik type 7 ben van het Enneagram – de levensgenieter*. Maar vooral de kop van het artikel zet me tot nadenken omdat ik daar zelf nogal eens moeite mee heb.
Ruud Gullit: “Ik neem afscheid van mensen die geen energie geven, wil geen zuigtabletten om me heen.”
Van nature ben ik blij als mensen zich fijner voelen na een gesprek met mij dan ervoor. Dat is geen verdienste want dat gaat moeiteloos en spontaan, zonder dit vooraf te bedenken. Ook ben ik een optimist, speels, ‘problemen zijn er om opgelost te worden’ is een gevleugelde lijfspreuk en ik hou ervan om de slingers op te hangen.
Niet dat ik over alles heen stap of weglach, het leven heeft me zoveel lessen gegeven dat ik juist daardoor dankbaar ben en nog meer geniet van de mooie dingen in het leven.
Ook als er iemand in mijn omgeving door een moeilijke periode gaat, ben ik er voor 100%, juist omdat ik veel ervaring heb. Natuurlijk zijn er schaduwkanten: ik hou van mijn vrijheid, heb moeite met opgelegde beperking en aangezien ik een matcher ben, bevinden mismatchers zich in mijn allergiezone.
De types die vooral zien wat er ontbreekt, klagen en ‘ja maar,’ zeggen in plaats van ‘dus’ wanneer een oplossing van het probleem in zicht is.
Ook schijnt het bij mijn type te horen dat ik pijn vermijd; dat heb ik me gerealiseerd doordat ik altijd wel weer pluspuntjes vond, ook als ik een contact had moeten verbreken of minstens vermijden. Meestal ging ik dan entertainen om het toch maar leuk te hebben met iemand.
Door mijn beroep als maatschappelijk werkster is actief luisteren mijn tweede natuur geworden. Het is een soort beroepsdeformatie dat ik dat onbewust blijf doen, ook als -zoals psychiater Bram Bakker dat noemt- het gesprek niet meer inhoudt dan het uitwisselen van geluid.
Als ik na afloop van zo’n gesprek pas thuis voelde hoe moe ik ervan geworden was, bedacht ik weleens dat mijn gesprekspartner last had van verbale diarree, niet te stoppen. Ik had gewoon niet de vindingrijkheid om zo’n gesprek te beëindigen of een andere wending te geven omdat elke poging die ik lanceerde gewoon niet binnenkwam bij de ander.
Eigenlijk zou ik een pleidooi willen houden voor verbale hygiëne. Niet verbaal leeglopen op frustraties, ziektes, klaagverhalen, zonder je ervan bewust te zijn wat je voor moois zou kunnen bijdragen aan een goed gesprek met iemand. Pessimisten, de klagers, zuigen energie terwijl je elkaar ook energie kunt geven.
Nu begrijp ik dat dit de zuigtabletten zijn die Ruud niet om zich heen wil hebben. Groot respect voor hem om daar bewust mee om te gaan. Sinds aanwakkeren van angst en rampspoed, polarisatie en pessimisme een verdienmodel is geworden in de media, is het hard werken voor Bruistabletjes. Want door aan een gesprek deel te nemen en automatisch lichtpuntjes in te brengen, val je al gauw buiten het gesprek.
Ik begrijp nu ook dat in dezelfde categorie mensen zich thuis voelen die mij vilein bekritiseerden omdat ik weer een cursus zelfontwikkeling deed, naar een popconcert ging, mijn lange haar niet afknipte omdat het me een gevoel van vrijheid gaf of domweg lekker aan het dansen was in het buurthuis, omdat dit volgens de “deskundigen” niet paste bij mijn leeftijd.
Ik heb er best wel last van gehad, want ik was gewoon mezelf en ben niet zo van het vergelijken, maar klagen, pessimisme en roddelen is ook een verbindende factor voor anderen, zo heb ik ervaren en dat hoort niet zo erg bij het type 7.
Ik ben me er ook van bewust dat ik juist daardoor voor anderen ook een Zuigtabletje kan zijn. Het kan vermoeiend zijn voor mensen om geconfronteerd te worden met iemand die meestal wel lichtpuntjes weet te vinden, als het (onbewust) je comfortzone is om vooral te zien wat er ontbreekt dan erkennen dat er een oplossing voor is. Tenslotte voelt een vis zich ook veel beter in het water met andere vissen dan daarbuiten.
Dat mijn kleindochter mij een foto stuurt van Pipi Langkous met de quote:
“Ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan” en vindt dat ik daarin haar voorbeeld ben, is een in liefde ontvangen en gekoesterd compliment. Zij heeft dus kennelijk wel wat bruiswater meegekregen, anders had ze dit niet met mij gedeeld.
* Enneagram: Een model voor zelfontdekking op basis van 9 persoonlijkheidstypen. Per type worden eigenschappen, talenten en valkuilen/ verleidingen beschreven die door hier bewust mee om te gaan, je persoonlijke effectiviteit vergroot.
Meer lezen van Ottolien? Klik dan hier voor haar columns.
Tot slot deelt Ottolien nog graag een gedicht (in Engels en met Nederlandse vertaling) met jullie:
Our deepest fear is not that we are inadequate
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure
It’s our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, who am I to be brilliant, gorgeous, talented and fabulous?
Actually who are we not to be?
You are a child of God.
Your playing small doesn’t serve the world.
There’s nothing enlightening about shrinking
So that other people won’t feel insecure around you.
We are born to make manifest the glory of God that is within us.
It’s not just in some of us, it’s in everyone.
And as we let our light shine, we unconsciously
Give other people the permission to do the same.
Nelson Mandela, Inaugural Speech 1994
Writer: Marianne Williamson
Onze diepe angst is niet dat we onmachtig zouden zijn.
Onze diepste angst betreft juist onze niet te meten kracht.
Niet de duisternis, maar het LICHT in ons is wat we het meeste vrezen.
We vragen onszelf af “Wie ben ik wel om mezelf briljant, schitterend, begaafd of geweldig te achten?”
Maar, waarom zou je dat niet zijn? Je bent een kind van God!
Je dient de wereld niet door jezelf klein te houden.
Er wordt geen LICHT verspreid, als de mensen om je heen hun zekerheid ontlenen aan jouw kleinheid.
We zijn bestemd om te stralen, zoals kinderen dat doen.
We zijn geboren om de glorie Gods die in ons is, te openbaren.
Die glorie is niet slechts in enkelen, maar in ieder mens aanwezig.
En als we ons LICHT laten schijnen, schept dat voor de ander de mogelijkheid hetzelfde te doen.
Als we van onze diepste angst bevrijd zijn, zal alleen al onze nabijheid anderen bevrijden.
Nelson Mandela – 1994
Schrijver: Marianne Williamson
