Als je dit leest, ben je ooit geboren en daaruit volgt -ook al wil je dit misschien liever niet horen- dat, zoals de nacht volgt uit de dag, je op een dag niet meer tot ons zal behoren. Tussen die twee ankerpunten voltrekt zich jouw leven, of zoals iemand laatst citeerde: ‘leeft het leven jou’.
Het wonderlijke is dat alles wat er in jouw leven gebeurt, neutraal is. Afhankelijk van leeftijd, gender, cultuur en eerdere ervaringen geven we betekenis aan alles dat in ons leven passeert of zo node nooit heeft plaatsgevonden.
Vaak refereer ik aan het beeld van een grote tanker die in een dok ligt voor onderhoud of reparatie. Het is een wonderlijk schouwspel om te zien wat zich aan de romp heeft vastgezet en steeds weer meevaart als het niet wordt verwijderd.
Bij elke ingrijpende, pijnlijke of te verwachten blijde gebeurtenis, resoneert dit allemaal mee en wordt het de vraag wat voor impact dit heeft op ons welbevinden.
Laatst was ik in een ziekenhuis op controle na een operatie. Het was de vierde keer in vijftien jaar dat ik daar ‘te gast’ was. Het proces dat me te wachten stond heb ik zo goed mogelijk gemanaged, leunend op de ervaring die ik al had opgebouwd. Van nature ben ik een optimist, maar ik heb geleerd om ‘in het midden’ te blijven qua verwachtingen tot ik door de deskundigen overtuigd van het feit dat alles weer goed is.
Hoe graag ik ook weer ‘blij’ zou willen zijn, een goede uitslag daalt niet direct in. Dankbaarheid wel, maar om weer aan een toekomst te mogen denken, de vakjes weer te mogen inkleuren, dat verlangen had ik een aantal maanden geparkeerd.
Zo’n sneeuwhuisje, waarvan na het schudden de sneeuw weer gaat zakken, komt het dichtst in de buurt.
Ik gunde het mezelf om een beetje te dwalen in ‘Niemandsland’, vrede vinden met het niet weten en er ook niet naar op zoek gaan. Erop vertrouwend dat er zich iets zou aandienen dat de moeite waard is om in actie te komen, in plaats van me te storten op administratieve klussen of me schuldig te voelen omdat sommige vriendschappen wel een APK konden gebruiken.
Het ‘niet weten’ lijkt tegenwoordig een ongemakkelijke bijwerking van de immer dienstbare Wikipedia en Google, die liever vermeden wordt.
In die tijd heb ik in een overmoedige bui de redactie gecomplimenteerd met puur het feit dat Proudies bestaat, omdat ik me als positieve jong-voelende-oudere geïsoleerd voelde en mezelf herkende in de opzet van Proudies. Want, daarover later meer, leeftijdsstigmatisering van ouderen komt niet alleen voor bij jongeren maar ook bij leeftijdsgenoten.
De uitnodiging voor een gesprek bij Proudies verraste me zeer en toen daar een uitnodiging uit voortvloeide om columns te gaan schrijven viel er veel op zijn plaats, een onverwacht en ongevraagd cadeautje. Als ik niet mijn reisje naar ‘Niemandsland’ had gemaakt, was ik nooit begonnen met het schrijven van een column voor Proudies, het zou nooit bij me zijn opgekomen.
Deze column lag al een week klaar om ingestuurd te worden maar wachtte nog op ‘iets’. Dat was dus kennelijk het woord 'serendipiteit' dat in dertienletters weergeeft wat ik je heb proberen uit te leggen. Ik kende het woord niet, maar -toevallig?- is me dit afgelopen zaterdag uitgelegd.
Serendipiteit is het vinden van iets onverwachts en bruikbaars, terwijl de vinder op zoek was naar iets totaal anders.
