Zo halverwege het voorjaar, meestal ergens na Koningsdag, beland ik onvoorbereid in een fase die ik achteraf maar de ‘Twilight zone’ noem. Ik krijg het vermoeden dat ik misschien de griep krijg, ongesteld moet worden terwijl dat al 20 jaar niet meer aan de orde is en als het dan ook nog niet aan de volle maan ligt, dan weet ik het niet meer.
Een soort wadlopen, de automatische piloot, zonder echt betrokken te zijn bij wat ik doe, eigenlijk ben ik op een ander niveau ‘uitgecheckt’.
Mijn gebruikelijke ‘oplossingen’ werken niet: een tompouce bij goede en slechte tijden, een vriendin bellen, een leuk uitstapje bedenken, niets werkt tot ik me realiseer dat het weer ‘zover’ is. Het is weer bijna 15 mei, de sterfdag van de liefde van mijn leven, die in Mexico tijdens onze vakantie voor mijn ogen overleed door een hersenbloeding in zijn 53e levensjaar. Terwijl een Mariachiband zijn verzoeknummers speelde, die als een macabere opmaat verwezen naar dat wat niet te vermijden was, overleed hij in mijn armen. In dat smerige ziekenhuis dachten ze eerst nog aan een zonnesteek maar ik had gevoeld dat zijn ziel zijn lichaam verliet en terwijl ik zijn lichaam insmeerde met mijn tranen, kon ik alleen maar dankbaar zijn voor de liefde die wij hadden mogen delen.
Van het circus dat daarna op gang kwam, de formulieren, de terugvlucht, mijn kinderen en zijn familie inlichten, is me het meest bijgebleven dat in ons knusse huisje zijn grijze jas aan de kapstok hing en nooit meer door hem zou worden aangetrokken.
Hartverscheurend heb ik gehuild en daarna mezelf herpakt.
Zijn lichaam werd vervoerd naar Curaçao, waar hij begraven zou worden. In Amsterdam, waar hij 35 jaar had gewoond, vond mijn liefde die ik niet meer aan hem kon geven, vorm in het organiseren van een prachtige afscheidsmiddag in zijn favoriete cafée. Veel vrienden, muziek, foto’s, drank en lekker eten, zo passend bij zijn persoonlijkheid, hielpen om vooral te vieren wat hij in ieder van ons aan warmte had gezaaid.
In de jaren die volgden had ik momenten dat ik zijn foto half verwijtend maar toch liefdevol toesprak:’ Je bent toch wel heel erg trots op mij, of niet?’
Dankbaarheid, ondanks de moeilijke tijd die volgde, heeft me enorm geholpen om de stormen te doorstaan en nieuwe wegen in te slaan.
Iemand die sterft wordt verankerd in dat specifieke moment in je bestaan, er verandert niets meer aan zijn of haar persoonlijkheid. We hebben alleen invloed op hoe we hier zelf mee omgaan.
Los van welke keuze dan ook, heeft ons lichaam een eigen databank die ingrijpende gebeurtenissen op de meest authentieke manier weer terugtilt in het heden op momenten dat je er niet op voorbereid bent. Vaak pijnlijk maar soms ook een kans om na een geleefd leven, met andere ogen naar die persoon/gebeurtenis te kijken en jezelf te bevrijden van verstrikkingen waar je je niet van bewust was.
