Het boek “De Ontembare Vrouw “ van Clarissa Pinkola Estes, een Jungiaanse psychoanalytica, werd na mijn scheiding in de zeventiger jaren een papieren vriendin met wijsheden en inspirerende mythes. Door haar kompas kon ik mijn conditioneringen en naïviteit rangschikken onder de noemer ‘te verwerven levenswijsheid’. Het is er nooit van gekomen om het hele boek uit te lezen, maar mijn random gekozen hoofdstukken sloten altijd als een wonder aan bij een ander perspectief dat ik kennelijk nodig had.
Een stukje samenvatting op de achterflap wil ik u niet onthouden: ‘In iedere vrouw schuilt een ‘wild’ wezen, een natuurlijk schepsel vol hartstochtelijke creativiteit en eeuwige wijsheid. De schat die de natuur haar bij haar geboorte schonk, wordt geplunderd door de zielloze maatschappij die de ‘oervrouw’ reduceert tot een angstige, fantasieloze huismus. Wanneer het leven van een vrouw wordt gekenmerkt door stagnatie en verveling, is het de hoogste tijd dat de wilde vrouw te voorschijn komt’.
Mijn innerlijk vuur vlamde op toen ik bij toeval ontdekte dat ik bijna van nature salsa kon dansen. Tijdens mijn huwelijkse staat werd er nooit gedanst en dat terwijl mijn hart een sprongetje maakt wanneer ik mijn lijf mag overdragen aan het ritme van muziek.
Als ik vrijdags moe van mijn werk thuiskwam en de kinderen het weekend bij hun vader doorbrachten ging ik een uurtje voorslapen, douchen en reed ik zo rond 22.30 uur naar Amsterdam. De 1500 inwoners van mijn slapende dorpje achterlatend in onwetendheid van een leven in het Amsterdamse.
De complimenten van de salsero’s over mijn lippen, danskunst en stralende lach overvielen mij en ik moet er in die tijd behoorlijk onnozel verbaasd op hebben gereageerd.
Ik had ‘hambre del alma’, mijn ziel wilde zich voeden met avontuur, muziek en mijn vrouwelijkheid herontdekken, kortom, het Leven weer Voelen.
Ik zou vele voorvallen met u kunnen delen die ook heel anders hadden kunnen aflopen, maar gelukkig had ik een avontuurlijk engeltje op mijn schouder in de tijd dat er nog geen deeltijd beveiligingsfuncties waren in de hemel.
Het lijkt een logisch gevolg dat ik daarna vijf keer in m’n eentje naar Cuba ben gegaan en meedraaide in het Cubaanse huishouden. Nooit eerder had ik me zo verbonden gevoeld met mijn vrouwzijn dan de zondagen daar met 4 generaties vrouwen aan de keukentafel.
Clarissa heeft me geïnspireerd om me bewust te worden van mijn belemmerende overtuigingen, te luisteren naar mijn ‘rio bajo’, die diepe stroom van levenslust die we allemaal hebben. Waarvan gaat je hart sneller kloppen en voel je :’Ja, dit ben ik’ Want met die ‘Ja, dit ben ik’ zijn we allemaal geboren.
De angst om afgewezen te worden, ergens niet meer bij te horen, niet meer bemind te worden op momenten dat we ons authentieke Zelf laten zien, is van alle tijden en het kan als risicovol ervaren worden om dat pad te gaan verkennen.
Hoe mooi zou het zijn als juist omdat we onszelf laten zien, er nieuwe paden zichtbaar worden waarbij we mensen en kansen tegenkomen die jouw “Ja, dit ben ik” ervaren als inspiratie .
Zo kunnen we het beste in elkaar uitnodigen en delen.
