Coen Verbraak heeft voor de Volkskrant 21 mensen geïnterviewd die iets ingrijpends hebben meegemaakt wat voor hen levensveranderend was. De gesprekken gaan over verdriet, hoop en veerkracht. Het zijn hoopvolle, mooie maar ook aangrijpende verhalen van gebeurtenissen die mensen hebben meegemaakt en waar zij mee moet handelen voor de rest van hun leven. Deze gebeurtenissen kunnen verdrietig zijn zoals ernstige ziektes bij jezelf of bij geliefdes, of over een dwarslaesie krijgen na een duik in het water. Heel anders is het verhaal van een veteraan die in Srebrenica is geweest.
Maar er zijn ook mooie verhalen over het winnen van de nobelprijs of een nieuwe nier krijgen van je geliefde. De opgetekende verhalen zijn respectvol en mooi omschreven in prachtige zinnen. Je leest eerst een korte introductie over de persoon zodat het verhaal wat volgt meer in perspectief wordt geplaats en het eindig kort met hoe het iemand heeft beïnvloed en wat deze mee heeft genomen uit deze periode. Bij het lezen van het boek denk je regelmatig, hoe zou ik met deze situatie omgaan die mijn leven zo op de kop zou zetten? De realiteit is natuurlijk toch dat je dit eigenlijk nooit vooraf bedenken. Zo’n heftige situatie verandert het leven en in dit boek lees je dat ze allen een manier vinden om met deze situatie om te gaan en er ook wat (moois) uit halen.
Voor mij gaat het boek gaat over levenskracht van mensen, het laat zien dat mensen veel veerkracht hebben en dat zij over het algemeen na een heftige gebeurtenis vaak bereid zijn er met een positieve instelling naar te kijken en er het beste van te maken. Maar ook dat zij ondanks alles nooit meer hetzelfde zijn.
Dit boek bestaat alleen maar uit mooie fragmenten, ieder verhaal, ook al spreekt het ene je meer aan dan het andere verhaal, raakt iets in je hart. Voor mij is er dus geen mooiste fragment maar wel een mooiste zin en deze komt van Hester Oldenburg, Oncoloog. Zij opereerde al jarenlang vrouwen met borstkanker toen zij zelf borstkanker kreeg. Door haar ervaring verteld zij is zij een andere dokter geworden omdat zij nu ook de andere kant van het verhaal kent. Haar laatste zin raakte mij vol in het hart
“Het is echt zonde om voorzichtig te gaan leven. Daar is het bestaan veel te mooi voor”.
Ik hou heel erg van lezen en heb dan ook veel boeken in verschillende genres. Als kind heb ik Reis door de nacht van Anne de Vries vaak gelezen, een boek over de 2de wereldoorlog wat nu niet meer zo mijn genre is. Ik vind het erg leuk dat ik de liefde van dit boek heb overgedragen aan mijn kinderen die het ook al meermaals hebben gelezen.
De 2 mooiste boeken voor mij zijn nu het achtste leven van Brilka van Nino Haratischwiki en de eeuwige bron van Ayn Rand. Maar lees ik ook graag levensverhalen bijv. opgetekend door Fokke Obbema en thrillers zoals de serie van Cilla & Rolf Börjlind. Als kind had ik altijd een boek in mijn hand maar dat werd later veel minder. Inmiddels probeer ik weer iedere dag een paar bladzijden te lezen.
Mijn naam is Eveline Brand, ik ben 60 jaar oud en ik woon sinds 3 jaar in Apeldoorn na altijd mijn hele leven in de buurt van Amsterdam te hebben gewoond.
Ik ben getrouwd en heb (klein)kinderen. Ik werk als ZZPer als praktijkmanager bij huisartsen en doe bij hen niet patiëntgebonden taken. Een drukke baan met diverse uiteenlopende werkzaamheden waar ik erg van geniet. Dit doe ik inmiddels niet meer fulltime maar wel lekker door de week heen.
Naast het lezen houd ik van koken, musea, theater en filmhuis bezoeken. Maar ik reis ook enorm graag. Maar het fijnst vind ik de natuur, waarbij het bos mijn favoriet is. Dagelijks loop ik in het bos maar ik houd dan ook erg van wandelen. Wat een jaar of 3 terug begonnen is met kleine rondwandelingen is nu veranderd in het wandelen van lange afstandswandelingen. In april van dit jaar ga ik de Camino Portugués wandelen en nog door naar het einde van de wereld (Muxia). Dit ga ik grotendeels alleen doen, niet als pelgrim maar als wandelaar.
Ik vind het leuk om deel uit te maken van deze boekenclub en verwacht ook mooie boeken te lezen die ik in eerste instantie niet zelf zou hebben gekozen.
