De corpulente zorgverlener stond voor de spiegel. "Dit overhemd spant te veel." Hij hoorde het zijn echtgenote zeggen. De gedachten dwaalden af naar het te vieren feestje. 12,5 jaar in dienst bij Brentano.
"En al 35 jaar broeder. Dat is toch ook niet niks." Er was niemand in de badkamer om het te beamen.
"Ik moet wat zeggen." De corpulente zorgverlener bevestigde de gedachte met een knik in de richting van de spiegel.
Zoals vaak vond hij inspiratie bij zijn vader.
Toen hij zijn vader in 1989 had verteld dat hij geen diplomaat, politicus of journalist maar psychiatrisch verpleegkundige zou worden, had zijn vader hem een kus gegeven als blijk van waardering. "Je zal het goed doen," had hij ook nog gezegd. Alles begint bij erkenning van de mensen die ertoe doen.
De corpulente zorgverlener dacht terug aan een telefoongesprek dat hij 20 jaar later voerde met zijn vader. "Ik ben bij een ontzettend aardige dokter geweest, jongen. Een dokter speciaal voor de oudere mens. Nou ja, ik ben natuurlijk 85. Die dokter heeft gezegd dat ik lijd aan de Ziekte van Eigenheimer.”
"Alzheimer, lieverd." De stem van zijn moeder had bijna geruststellend geklonken. "O, ja. Alzheimer," vervolgde zijn vader. "Ik moest de auto laten staan. Daar schrok ik wel van. Ach, zo'n dokter heeft er natuurlijk voor doorgeleerd. Wat een aardige dokter."
De corpulente zorgverlener pinkte een traan weg. Over 'aardig zijn' als essentiële en onderschatte kwaliteit voor de zorgverlener moest hij in ieder geval wat zeggen. 'Aardig zijn' gaat over toegankelijkheid. Over compassie. Over empathie. Over heel veel facetten van het vak. En het is natuurlijk onzin dat 'aardig zijn' en 'professionaliteit' elkaar zouden moeten uitsluiten. De basis voor de toespraak was gelegd.
Ook voor het vervolg vond de corpulente zorgverlener inspiratie bij de belangrijkste man uit zijn leven. Hij herinnerde zich een interview met Ischa Meijer met zijn vader en in het bijzonder deze passage: "Ik heb in de oorlog voor ons huis in de Okeghemstraat een jonge verzetsstrijder doodgeschoten zien worden. Later hoorden we over de kampen. Zoveel slechtheid in een mens. Het is niet te bevatten. Wanneer je daar kennis van neemt, kun je hemelbestormer worden of in lethargie vervallen. Ik wilde geen van beiden. En ben kleine, haalbare dingen gaan doen." De corpulente zorgverlener knikte instemmend. "Ik geloof zeer in kleine, haalbare dingen en word nerveus van hemelbestormers en visionairen. Hoedt u voor de managers en bestuurders die te vaak zeggen dat 'alles met alles te maken heeft' of dat ze 'uw bevindingen meenemen in het kader van een groter plan.' Daar komt doorgaans niets van terecht." Dat mocht ook niet onopgemerkt blijven.
"Ik ben aangenaam erfelijk belast," dacht hij. "En met die toespraak komt het wel goed. Nu nog een meer flatterend overhemd."
Job van Amerongen werkt als ggz-verpleegkundige in de ouderenzorg (Brentano, Amstelveen) en is columnist bij 'Proudies' en 'DementieVisie.'
Lees meer columns van Job van Amerongen hier.
