Met het zesde en laatste seizoen van The Handmaid’s Tale nadert een serie haar einde die ooit symbool stond voor feministisch verzet. Wat begon als een krachtige waarschuwing tegen patriarchale onderdrukking, lijkt nu te verzanden in herhaling en een gebrek aan radicale visie.
.png)
Toen de serie in 2017 debuteerde, kort na de verkiezing van Donald Trump, werd het al snel een icoon van het liberale verzet. De rode gewaden en witte kappen van de handmaids verschenen wereldwijd op protesten tegen vrouwenonderdrukking. De serie bood een dystopische spiegel van een samenleving waarin vrouwen gereduceerd zijn tot hun vruchtbaarheid, een angst die voor velen reëel aanvoelde.
Echter, naarmate de seizoenen vorderden, begon de serie haar oorspronkelijke kracht te verliezen. De verhaallijnen werden steeds ongeloofwaardiger, met name de voortdurende terugkeer van protagonist June naar het vijandige Gilead. Critici merken op dat de serie, ondanks haar intentie om systeemkritiek te leveren, vaak vervalt in individuele verlossingsverhalen en morele ambiguïteit, zonder diepgaande analyse van de structuren die onderdrukking mogelijk maken.
Het zesde seizoen belooft een climax waarin de opstand tegen Gilead eindelijk tot volle wasdom komt. June roept op tot verzet: “We zijn jaren bang voor ze geweest, nu is het tijd dat ze bang voor ons zijn.” De handmaids transformeren van slachtoffers tot strijders, wat leidt tot intense confrontaties en morele afrekeningen.
Toch blijft de vraag of deze ontknoping werkelijk bevrijdend is. De serie lijkt te blijven hangen in het tonen van vrouwen als martelaren of moeders, waarbij hun waarde wordt gemeten aan hun opoffering voor anderen. Zelfs personages als Serena Joy krijgen verhaallijnen die hun daden nuanceren, wat leidt tot discussies over de grenzen van empathie en vergeving.
Hoewel The Handmaid’s Tale zich profileert als feministische serie, schiet ze tekort in het adresseren van de complexiteit van vrouwenonderdrukking. De serie negeert grotendeels de intersectie van ras, klasse en seksualiteit, en biedt een voornamelijk witte, heteroseksuele blik op onderdrukking. Dit gebrek aan intersectionaliteit ondermijnt de universele relevantie van haar boodschap.
The Handmaid’s Tale heeft onmiskenbaar bijgedragen aan het publieke debat over vrouwenrechten en onderdrukking. Echter, haar falen om zich aan te passen aan de complexiteit van hedendaagse feministische discussies en haar neiging tot narratieve herhaling hebben haar impact verminderd. De serie eindigt niet met een krachtige oproep tot actie, maar met een gevoel van vermoeidheid.
In een tijd waarin vrouwenrechten wereldwijd onder druk staan, is er behoefte aan verhalen die niet alleen waarschuwen, maar ook inspireren tot daadwerkelijke verandering. The Handmaid’s Tale bood een begin, maar het is tijd voor nieuwe narratieven die de diversiteit en kracht van feministisch verzet volledig omarmen.
