“Op mijn 15de à 16de, geloof ik. Ik kom uit de binnenstad van Groningen en toen ik een jaar of acht was, had ik al een museumjaarkaart omdat ik op straat niet kon spelen. Dus ik ging altijd naar het Groninger Museum. Ik had trouwens een vervalste museumkaart, omdat je het museum pas vanaf een jaar of tien alleen in mocht en toen had een suppoost zo’n pas voor mij geregeld. De schilderijen die er hingen van Werkman, Wiegers, Dijkstra, dat waren mijn vriendjes. Ik kocht daardoor op mijn 16de van mijn spaarcentjes niet een brommer, maar mijn eerste schilderijtje.”
.png)
Toen ging ik rechten en kunstgeschiedenis studeren, maar dat werd allemaal niks. Tijdens mijn studie kunstgeschiedenis, werkte ik wel voor een Kunsthandel in het centrum van Groningen. Daarnaast adviseerde ik een aantal verzamelaars en kleine musea. Uiteindelijk ben ik toen voor mijzelf begonnen. Dat was een gouden greep, de laatste dertig jaar zijn voorbij gevlogen.”
“Ik kocht daardoor op mijn 16de van mijn spaarcentjes niet een brommer, maar mijn eerste schilderijtje.”
“Ja, in 1995 geloof ik, toen was ik een jaar of 28. Ik weet nog, ik was eerst heel bang. Als mensen dan de galerie binnenkwamen, was ik bang dat ze moeilijke vragen gingen stellen. Maar het ging eigenlijk vanaf het eerste moment heel goed. Inmiddels ben ik best wel een expert op het gebied van Nederlands expressionisme. Een tekening hoeft niet gesigneerd te zijn, maar ik kan wel zien wie het gemaakt heeft. Hoe jij tekent is eigenlijk gewoon jouw vingerafdruk, dat is uniek. Dertig jaar geleden kon ik het onderscheid minder goed zien, maar inmiddels heb ik dat geleerd.”
“Hoe veelzijdig het is: ik doe veilingen, beurzen, lezingen en ga op bezoek bij klanten thuis. Mensen krijgen dan een hele leuke indruk van mijn werkdag, alsof ik de hele dag aan het kletsen ben. Dat is ook wel waar hoor. Eigenlijk heb ik alleen rust in de galerie. Alles eromheen is heel druk wat betreft afspraken. Ik denk dat ik wel 70 uur in de week werk.”
“Mensen krijgen dan een hele leuke indruk van mijn werkdag, alsof ik de hele dag aan het kletsen ben. Dat is ook wel waar hoor.”
“Nou, dat was een tijdje geleden. Ik stond op een beurs, tegenover een galerie, en die mensen hadden - ik was helemaal flabbergasted. Wat er hing was absolute shit en alles kostte 80 à 90.000 euro en die mensen hadden verhalen alsof het David Hockney’s waren. Toen ging ik die namen opzoeken op een handelaarswebsite [Art Price], en toen zag ik dat één zo’n schilderij 300 euro waard was. Dus mensen die dat kochten voor 90.000 euro, kochten eigenlijk een werk dat heel weinig waard was. Ja, dat vond ik wel erg. Echt oplichterij. Toen heb ik tegen de beurs gezegd: 'Je hoeft mij niet meer uit te nodigen volgend jaar, want ik wil mijn eigen klanten niet blootstellen aan dit gevaar.’”
“Kunstkopers moeten beter beslagen ten ijs komen. Net als dat je een huis koopt en dan aan een aannemer of makelaar advies vraagt, zou je eigenlijk ook voordat je kunst koopt altijd even een kenner moeten vragen of het echt goed is. Of neem bijvoorbeeld eerst een optie en verifieer even dingen voordat je je geld uitgeeft.
Het is ook belangrijk om je smaak goed te ontwikkelen. Kijk om je heen, laat je adviseren, niet door commerciële bedrijven, leg je oor te luister, laat je niet gek maken. Ik kan ook aanraden om bijvoorbeeld eerst naar een veiling te gaan. Dan zie je veel verschillende dingen langskomen en kan je beter je smaak ontwikkelen. Het hoeft dan ook niet heel duur te zijn!”
“Kijk om je heen, laat je adviseren, niet door commerciële bedrijven, leg je oor te luister, laat je niet gek maken.”
“Ja, dat was een paar maanden geleden. Dat was een zelfportret van Werkman en dat had ik zo graag willen hebben. Ik wilde het echt zo graag! Maar een uur voor de veiling belde een klant mij op en hij vroeg om advies en wilde het kopen. Toen heeft de klant het gekocht. Dan baal ik wel, maar moet ik de klant het werk laten kopen.”
“Een ander werk is ook heel bijzonder en heb ook ik op bijzondere wijze gekregen. Er kwam hier 17 jaar geleden een mevrouw in de galerie. Zij keek rond en er hing een heel klein schilderijtje. Dat vond ze heel leuk en ze wilde het kopen. Ze vertelde dat ze zelf kunstenaar was, maar verontschuldigde zichzelf meteen omdat ze dat altijd zo stom vond om te zeggen. Toen vroeg ik haar naam en ze heette Hellen van Meene. Toen zocht ik haar kort op en bleek ze een hele bekende fotograaf te zijn. Haar werk vond ik ook heel mooi! En toen stelde ik voor: ‘jij mag het kunstwerkje meenemen en dan krijg ik een foto van jou.’ Dat vond ze zo spontaan, dat ze akkoord ging met de ruil. Toen ging ik naar haar toe om een foto uit te zoeken en nam ik mijn zoon mee, die was toen net acht maanden. Zij vond het toen zo’n leuk kereltje en toen zei ze: ‘Over 40 minuten zet ik hem tegen dat bosje aan en dan is het licht goed. En dat is exact wat ze deed en met één klik had ze het perfecte beeld! Het is natuurlijk fantastisch, ook omdat mijn eigen zoon erop staat. Dat is een kunstwerk dat ik nooit wegdoe. Mensen zien ook niet dat hij het is, maar zien een prachtige foto.”
“Over 10 jaar ben ik lid van Proudies en actief in de Groningse tak van Proudies, haha. Ik ben nog steeds kunsthandelaar, omdat het het leukste is wat er is. Mensen die in kunst geïnteresseerd zijn, zijn over het algemeen ook de leukste mensen. In de galerie geef ik mensen ook vaak boekjes mee of een kaartje. Soms zitten we hier op zaterdag wel tot elf uur in de avond te borrelen. Verkopen doe ik sowieso wel, maar het is nu ook een way of life. Het is ook mijn sociale leven. Net als op een beurs, zoals laatst in Amsterdam. Je kent iedereen en het is altijd gezellig. Elke beurs zie ik als een mini-vakantie.”
“Mensen die in kunst geïnteresseerd zijn, zijn over het algemeen ook de leukste mensen.”
“We organiseren geregeld veilingen! Daar kan je 300 dingen bij elkaar zien. De prijzen lopen uiteen van een tientje tot 30.000 euro. Er zitten ook veel internationale klanten bij. Je kan ook online de veiling bekijken via invaluable.com, daar streamen ze je veiling.”
