De militaire dictatuur in Brazilië (1964-1985) liet diepe wonden achter in de samenleving. Regisseur Walter Salles brengt met I’m Still Here (Ainda Estou Aqui) een van de meest aangrijpende verhalen uit die periode naar het witte doek. Het Oscargenomineerde drama vertelt het waargebeurde verhaal van Eunice Paiva, die haar man Rubens verloor aan het repressieve regime en decennialang vocht voor gerechtigheid.
.png)
I’m Still Here is geen klassieke politieke thriller of rechtbankdrama. In plaats daarvan kiest Salles voor een intieme benadering. De film volgt Eunice niet als een heldhaftige activiste, maar als een vrouw die haar gezin draaiende probeert te houden in een situatie waarin machteloosheid overheerst. Het begint in de vroege jaren zeventig in Rio de Janeiro, waar de familie Paiva nog een zorgeloos leven leidt. Feestjes, discussies over politiek en kunst, en speelse momenten met de kinderen vullen hun dagen. Maar wanneer Rubens, voormalig congreslid en criticus van het regime, op een dag wordt meegenomen door de autoriteiten, slaat de sfeer om.
De film zet de verdwijning niet neer als een dramatisch kantelpunt met bombastische muziek of gewelddadige beelden. Het meest huiveringwekkende element is de bureaucratische stilte die erop volgt. Eunice krijgt geen antwoorden, geen overlijdensakte, geen officiële erkenning van wat er met haar man is gebeurd. Het is deze ongrijpbare staatsterreur die I’m Still Here zo schrijnend maakt.
Hoofdrolspeler Fernanda Torres draagt de film met een ingetogen, gelaagde vertolking van Eunice. In plaats van openlijke wanhoop toont ze de lange, uitputtende strijd van een vrouw die zich staande probeert te houden voor haar kinderen. De spanning zit niet in grote confrontaties, maar in de manier waarop Eunice de absurditeit van de situatie ondergaat. Ze wordt geconfronteerd met een systeem dat haar man heeft laten verdwijnen, maar nog steeds verwacht dat ze belastingen betaalt over zijn eigendommen.
Visueel weet Salles het contrast tussen het bruisende gezinsleven en de verstikkende realiteit van de dictatuur krachtig neer te zetten. Archiefbeelden, reconstructies van familiefilmpjes en verstilde scènes in bureaucratische kantoren wisselen elkaar af. Het resultaat is een film die niet alleen een geschiedenisles is, maar ook een eerbetoon aan de veerkracht van de achterblijvers.
Hoewel I’m Still Here terugkijkt op de Braziliaanse dictatuur, is de film huiveringwekkend actueel. In een tijd waarin desinformatie en autoritaire neigingen wereldwijd toenemen, herinnert de film eraan hoe makkelijk een regime zonder transparantie mensenlevens kan ontwrichten. Het persoonlijke is hier onvermijdelijk politiek.
Met deze film onderstreept Walter Salles opnieuw zijn belang voor de Braziliaanse cinema. Na Central do Brasil en The Motorcycle Diaries levert hij wederom een meeslepend en gelaagd werk af. I’m Still Here is niet alleen een film over herinnering, maar ook een oproep om niet te vergeten.
