In Frankrijk heeft de zaak rond Gisèle Pelicot niet alleen gezorgd voor gerechtigheid, maar ook een krachtige impuls gegeven aan het maatschappelijke debat over seksueel geweld en gendergelijkheid. Wat begon als een onvoorstelbare tragedie, is uitgegroeid tot een zaak met historische proporties. Pelicot, nu 72, heeft ondanks jarenlang misbruik en trauma’s zichzelf hervonden als een boegbeeld voor feminisme en gerechtigheid.
.png)
De zaak kwam in 2020 aan het licht toen Dominique Pelicot, de ex-man van Gisèle, werd betrapt op het filmen onder rokjes in een supermarkt. Wat volgde, was een politieonderzoek dat de omvang van de gruwelijkheden aan het licht bracht. Dominique had zijn vrouw van 2011 tot 2020 herhaaldelijk gedrogeerd en aan minstens 50 andere mannen uitgeleverd voor verkrachting, vaak in hun eigen huis. Het bewijsmateriaal – duizenden foto’s en video’s – liet geen ruimte voor twijfel.
De rechtbank in Avignon veroordeelde Dominique Pelicot tot de maximale straf van 20 jaar cel. De andere verdachten, afkomstig uit diverse lagen van de samenleving, kregen straffen van drie tot vijftien jaar. Hoewel het proces voor velen een mijlpaal markeert, is er ook kritiek dat de opgelegde straffen voor sommige daders te licht zijn.
Gisèle koos er bewust voor om de rechtszaak in de openbaarheid te voeren. Deze moedige beslissing zorgde ervoor dat niet alleen haar verhaal, maar ook de bredere problematiek van seksueel geweld tegen vrouwen centraal kwam te staan. Met haar woorden “De schaamte moet van kamp veranderen” wist ze een snaar te raken bij velen. Pelicot heeft de traditionele beeldvorming van het zwijgzame slachtoffer doorbroken door haar stem te verheffen tegen een cultuur van stilte en schuldverschuiving.
Haar zichtbare aanwezigheid in de rechtszaal en de publieke ruimte, waar protestborden en spandoeken met slogans zoals “Gisèle, de vrouwen bedanken je” domineerden, gaf andere slachtoffers een gevoel van herkenning en steun. In interviews benadrukte ze keer op keer dat het haar niet alleen om haar eigen zaak ging, maar om het doorbreken van het maatschappelijke zwijgen rondom seksueel geweld.
Gisèle Pelicot’s strijd reikt verder dan haar persoonlijke verhaal. Ze heeft een nationale introspectie op gang gebracht, waarbij het patriarchale systeem en de vaak nonchalante houding tegenover seksueel geweld onder de loep worden genomen. Haar zaak heeft geleid tot concrete maatregelen, zoals meer financiering voor hulpverlening en betere protocollen voor medische professionals bij vermoedens van drogering en seksueel geweld.
Politici en opiniemakers hebben Pelicot geprezen als een inspiratiebron. “Haar moed en vastberadenheid zijn een voorbeeld voor ons allemaal,” stelde de Franse premier Gabriel Attal. Toch blijft er veel werk te doen. Pelicot zelf benadrukt dat deze zaak slechts een begin is. “Het gaat niet alleen om mij, maar om alle vrouwen die met vergelijkbare ervaringen leven. We moeten doorgaan.”
De zaak-Pelicot markeert een historische stap in de Franse rechtspraak en de strijd voor gendergelijkheid. Gisèle’s keuze om het proces openbaar te maken en haar onvermoeibare strijd voor gerechtigheid hebben haar een plaats gegeven in de annalen van feministisch activisme. Haar boodschap is helder: schaamte en verantwoordelijkheid horen bij de daders, niet bij de slachtoffers. Door haar kracht en vastberadenheid blijft Gisèle Pelicot een inspiratiebron voor vrouwen over de hele wereld.
