Verhalen uit de zorg: Virus

Vijf jaar geleden moesten we op instigatie van de overheid bezoek weren uit ons verpleeghuis.

Nu proberen we uit alle macht familie binnen te halen. Omdat alleen vertrouwen op professionele zorg een illusie is.

Toen gingen er mensen naar lucht happend dood.

In groten getale.

Het verzorgen en verplegen van mensen met COVID-19 was op zijn best een zo comfortabel mogelijke begeleiding bieden op weg naar het einde.

Nu overlijden er mensen ten gevolge van (de complicaties bij) dementie.

Je kan met recht beweren: zo hoort het in het psychogeriatrisch verpleeghuis.

Toen streden we een niet te winnen wedstrijd om 'veiligheid' centraal te stellen.

Vijf jaar later heeft 'welzijn' terrein herwonnen op 'veiligheid.'

Vijf jaar geleden was er een virus.

Uit mijn Coronadagboek, Pasen 2020:

'Nieuw Vredeveld baadt in de zon. En onze bewoners mogen er niet aan blootstellen. Er zijn bewoners die daar zeer verbolgen op reageren. "Wat nou virus??! Onzin. Flauwekul. Jij mag toch ook naar buiten??!"

Anderen zijn hogelijk verbaasd maar tonen begrip. "Een gevaarlijk virus? Wat vertel je me nou? Ja, dan moeten we maar binnen blijven."

Een derde groep wordt gevormd door bewoners die de nieuwe werkelijkheid kennen. En zich er zuchtend in voegen. Zoals de mevrouw die ik vanmorgen bij de zorg hielp en die verzuchtte: "alweer mooi weer. En alweer zal ik wel niet naar buiten kunnen."

"Wilt u een lekker kopje koffie en een broodje jam?," kletste ik er overheen. "Doe maar, Job."

Steeds meer bewoners weten mijn naam. Dat zou fijn moeten voor een ijdele middelbare man. Met populariteit heeft het echter niets van doen. Het staat op mijn beschermend shirt geschreven. Eigenlijk vind ik onze bewoners onvoorstelbaar verdraagzaam.'

Tot zover andere tijden.

Na paasdagen in huiselijke kring, gelukkig weer terug naar de onze.

Job van Amerongen is ggz-verpleegkundige in de ouderenzorg (Brentano, Amstelveen) en columnist bij 'Proudies' en 'DementieVisie.'

‍