Frans Willigers was voorbestemd om de meubelfabriek van zijn vader over te nemen, maar koos ervoor een andere weg in te slaan. Dat die weg hem uiteindelijk weer terug naar de meubels zou leiden, had ook hij niet verwacht, maar het levert wel meer dan een mooi levensverhaal op. Tijdens een video belletje vanuit zijn tekenkamer, vertelt Frans ons over de inzichten die hij won tijdens zijn zoektocht naar de meest ideale manier waarop hij zijn passie vorm kon geven.
.png)
Frans is inmiddels 72 en woont al heel wat jaren in Amsterdam, maar zijn verhaal begint in Zuid-Limburg. Als zoon in een gezin met drie zussen leek het een logische keuze om de meubelfabriek van zijn vader over te nemen, maar hijzelf wenste een ander pad te bewandelen. Na zijn studie bouwkunde vertrok hij naar Amsterdam, om te studeren aan de Gerrit Rietveld Academie. Hij werkt bij architectenbureaus en als zelfstandig ontwerper. In de jaren ‘80 gaat hij aan de slag in Lugano, Zwitserland, destijds een van de internationale hotspots wat architectuur betreft. Naast het praktiserend werk als ontwerper doceert hij zowel aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, als aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam.
“Ik wist altijd wel wat mijn passie was, maar moest gewoon nog op zoek naar een vorm om het te geven”, zo beschrijft Frans het zelf. Die vorm heeft hij inmiddels gevonden en ook na zijn pensioen oefent hij deze graag uit. Naast eens per maand lesgeven aan gemotiveerde professionals betreft zijn vak, ontwerpt hij vanuit zijn eigen fascinaties allerlei soorten meubels. Zo ontwierp hij onder meer de stoel ‘Farfalla’, gebaseerd op de structuur van de vlinder. En de ‘Zebra’, een stoel gebaseerd op de vorm van een streep.
Na een leven gevuld met carrière switches en avonturen, acht Frans het niet abnormaal om terug te willen kijken op dit leven wanneer je het pensioen betreedt. Voor veel van zijn collega’s en kennissen resulteerde dit in het schrijven van een boek. Frans ontbreekt het naar eigen zeggen echter aan schrijftalent, vandaar dat hij de verhalen achter zijn mooiste ontwerpen besloot te delen in de vorm van video’s. Hij zette zijn tanden in een cursus ‘hoe maak je Youtube video’s’, ging aan de slag en publiceerde zijn video’s op zijn eigen website.
Hoewel Frans nog altijd volop aan het werk is in zijn derde levensfase, is de drang naar terugblikken op zijn werkzame leven niet het enige dat veranderd is. Wanneer je hem vraagt wat de grootste verandering is geweest, antwoordt hij: “Dat ik niets meer moet”. Hij licht toe dat vanaf een bepaalde leeftijd, je het geluk hebt geen druk meer te ervaren wanneer het op geld verdienen aankomt en dat geeft het gevoel van vrijheid.
Frans vindt het heerlijk om de kans te krijgen om zijn tijd op zijn eigen manier in te vullen en hij gaat door tot hij omvalt: “Ik had nooit gedacht dat ik het zo leuk zou vinden”, zegt hij over het ouder worden. “Je bereikt een soort vrijheid in de vorm van tijd, maar ook in dat van denken”. Toen hij jonger was, had hij het gevoel nog van alles te moeten. Dingen zien, doen, beleven, bereiken. Vandaag de dag houdt de zoektocht naar zijn positie binnen zijn vakgebied hem niet langer bezig. Hij noemt het ’mentale onafhankelijkheid’: ”Ouder worden komt met het onafhankelijkheid van doen, maar ook in dat van denken”.
In April 2024 is Frans te vinden op ‘IJ Kunst Collectief’, in de NDSM FUSE, te Amsterdam. Daar vertelt hij je graag meer over zijn werk en de inspiratie die dit tot stand bracht.
