Veroudering lijkt een onontkoombaar deel van het leven, maar sommige wetenschappers suggereren dat het niet noodzakelijk zo hoeft te zijn. Een van die wetenschappers is Venkatraman (Venki) Ramakrishnan, een Nobelprijswinnaar en auteur van het boek "Why We Die: The New Science of Aging and the Quest for Immortality". Ramakrishnan onderzoekt in zijn werk de biologische basis van veroudering en de mogelijkheden om het verouderingsproces te manipuleren.
.png)
Venki Ramakrishnan werd geboren in 1952 in Chidambaram, India, en groeide op in een familie van wetenschappers. Na het behalen van zijn doctoraat in de natuurkunde aan de Ohio University, schakelde hij over naar de moleculaire biologie aan de University of California, San Diego. Hij werd bekend door zijn baanbrekende onderzoek naar de structuur van ribosomen, waarvoor hij in 2009 de Nobelprijs voor Scheikunde ontving.Ramakrishnan is momenteel werkzaam bij het Medical Research Council Laboratory of Molecular Biology in Cambridge, Engeland, en heeft ook als president van de Royal Society gediend.
In 1997 overleed een Franse vrouw genaamd Jeanne Calment op de leeftijd van 122 jaar. Ze was de oudste geverifieerde persoon ter wereld, volgens de Gerontology Research Group. Haar dagelijkse gewoonten omvatten het drinken van een glas portwijn en het roken van een sigaret na de maaltijd (ze at ook wekelijks 1,1 kilogram chocolade). "Sinds haar dood heeft niemand de leeftijd van 120 bereikt," zegt Venki Ramakrishnan. Terwijl het aantal honderdjarigen elk jaar toeneemt, neemt het aantal mensen dat ouder dan 110 wordt niet toe. "Dit suggereert dat er misschien een natuurlijke limiet is aan de menselijke levensduur" (University of Chicago News).
Volgens Ramakrishnan is deze limiet mogelijk opgelegd door biologische evolutie. "Evolutie wil ervoor zorgen dat je genen de maximale kans hebben om doorgegeven te worden," zegt hij. "Het maakt niet uit hoe lang je leeft." Dit verklaart bijvoorbeeld waarom er een correlatie lijkt te zijn tussen de grootte van dieren en hun levensverwachting—in het algemeen geldt dat hoe groter de soort, hoe langer deze leeft. De meeste eendagsvliegen leven één tot twee dagen. Monarchvlinders kunnen maanden leven. Groenlandse haaien kunnen meer dan 500 jaar leven. "Als je een kleinere soort bent, heeft het weinig zin om veel middelen te besteden aan het onderhouden en repareren van het lichaam omdat de kans groot is dat je wordt opgegeten of verhongert," zegt Ramakrishnan. "Grotere soorten daarentegen hebben het voordeel van meer tijd om partners te vinden en nakomelingen te produceren" (University of Chicago News) (Encyclopedia Britannica).
Er zijn verschillende methoden die onderzoekers onderzoeken om het verouderingsproces te vertragen of zelfs om te keren. Een van de gebieden van interesse is de manipulatie van cellen en DNA. Ramakrishnan wijst op de cruciale rol van DNA-reparatiemechanismen en telomeren, de uiteinden van chromosomen die korter worden naarmate cellen zich delen. Deze verkorting kan leiden tot celveroudering en -dood, maar bepaalde cellen, zoals stamcellen, hebben mechanismen om deze verkorting tegen te gaan (University of Chicago News).
Een andere veelbelovende benadering is de aanpassing van DNA-methylatiepatronen, chemische modificaties die de expressie van genen beïnvloeden. Onderzoekers vragen zich af of het mogelijk is om verouderingssymptomen te verbeteren door deze methylatiepatronen te veranderen, aangezien deze patronen een betere indicatie van biologische leeftijd kunnen zijn dan de chronologische leeftijd (University of Chicago News).
De vooruitgang in verouderingsonderzoek roept belangrijke ethische en maatschappelijke vragen op. De mogelijkheid om de menselijke levensduur aanzienlijk te verlengen zou grote gevolgen hebben voor de bevolking, gezondheidszorg en sociale structuren. Ramakrishnan benadrukt het belang van een evenwichtige benadering, waarbij de voordelen van dergelijke technologieën worden afgewogen tegen de potentiële risico's en ethische dilemma's die ze met zich meebrengen (Academy of Achievement).
In conclusie, terwijl veroudering momenteel een onvermijdelijk deel van het leven lijkt te zijn, suggereren de nieuwste wetenschappelijke ontdekkingen dat we mogelijk op een punt staan waar we dit proces kunnen vertragen of zelfs omkeren. Onderzoekers zoals Venki Ramakrishnan spelen een cruciale rol in het verkennen van deze mogelijkheden en het navigeren door de complexe ethische landschappen die ze onthullen.
