Tijdens de corona pandemie was het voor Janne en Carel tijd voor verandering. Ze besloten hun ruime woning in het Brabantse Zeeland te verruilen voor een het leven in een woongroep, een keuze waar ze een beetje zijn ‘ingerold’ maar die perfect bij hen bleek te passen. “We hebben hier echt de motivatie er samen iets moois van te gaan maken in deze levensfase!” De Proudies redactie is op bezoek, en de warme en gezellige sfeer van de woongroep is overal voelbaar. Terwijl we genieten van een glaasje zelfgemaakte vlierbloesemsiroop en Limburgse vlaai, zien we bewoners tuinieren en de dieren verzorgen. Het is duidelijk: deze groep heeft iets bijzonders gecreëerd.
.png)
Janne en Carel woonden in een groot huis waar de kinderen al uitgevlogen waren en waar ze wilden gaan stoppen met de praktijk aan huis. Het idee om samen met vrienden te wonen had hen aangesproken: "We hadden al met vrienden in Amsterdam gekeken naar een huis op de Veluwe," vertelt Carel. "Maar natuurlijk moet het dan ook net zo zijn dat levens samenvallen. Voor de een is het hét moment, voor de ander nog net niet."
Uiteindelijk kwamen ze via Stichting KilimanjaroWonen in contact met een interessant concept. Deze stichting werkt met een CPO-principe (Collectief Particulier Opdrachtgeverschap), waarbij mensen met dezelfde ideeën samen kijken of ze een woongroep kunnen beginnen. "Ze hebben een team van drie mensen: een architect, een bouwkundige en wat wij noemen een ‘mensen-mens’," legt Janne uit. "Dit team helpt je te ontdekken wat er haalbaar en betaalbaar is."
Na een kleine zoektocht, viel hun aandacht op een boerderij in Sevenum uit 1659. Hier bouwden Janne en Carel hun nieuwe zelfstandige woning, maar in een woongroep bestaande uit 16 mensen in 10 verschillende huizen. "Het is dynamisch wonen," zegt Carel. "Er zijn altijd dingen te doen, zoals de tuin onderhouden, een fietsenhok bouwen, of voor de ezel, schapen en kippen zorgen. En ook gebeuren en veel spontane dingen waar we nog nooit over nagedacht hadden." Janne lacht: "Recent hebben twee mannen van de oude stenen van de boerderij een pizzaoven gebouwd en voor je het weet sta je samen in de klei te trappen voor het dak van de oven."
Volgens het stel is een belangrijk aspect van het succes het vrijblijvende karakter van hun woongroep. "Het moet geen moetje worden, maar leuk blijven," benadrukt Carel. "Er zijn geen vaste film- of pizzaavonden." Dat ontstaat omdat we er zin in hebben, en mensen kunnen zelf besluiten of ze mee willen doen."
De dynamiek van de groep brengt soms uitdagingen met zich mee, maar dat zien Janne en Carel als een onderdeel van het leerproces en misschien ook wel van ouder worden: "Je leert dat dingen kunnen veranderen, inclusief jezelf," zegt Janne. "Je leert naar andere mensen te luisteren en ook dat je je standpunt soms kan veranderen."
"Ik moet toegeven dat ik heerlijk de hele dag de krant kan lezen," zegt Carel, "maar door de woongroep word ik actief gehouden." Janne vult hem lachend aan: "Ik zie dan mensen dingen doen en denk meteen: ‘Oh, daar kunnen we ook wel even helpen.' Dan trommel ik Carel op!" De woongroep die bestaat uit mensen tussen de 50 en 75 jaar biedt tal van activiteiten en leermogelijkheden: “Soms hebben we een spontane frietjes avond als de oogst van de aardappelen te groot is voor onze groep.”
Natuurlijk zijn wij bij Proudies benieuwd of dit concept voor iedereen is en waar je op voorbereid moet zijn. Hier zijn ze het beiden over eens: Het wonen in een woongroep vereist flexibiliteit. "Het is als de maatschappij in het klein," zegt Carel. "Zoveel mensen, zoveel wensen. En veel wat van jou alleen was, is nu van iedereen. Natuurlijk heb je je zelfstandigheid, maar je bent ook onderdeel van een groep."
Ze zijn blij met hun keuze om in een woongroep te wonen. "Het is misschien goed dat we dit niet met vrienden hebben gedaan," zegt het stel. "Nu is het meer vrijblijvend, er zijn minder verwachtingen, en je kan gewoon dingen afstemmen." Ook als ze kijken naar later zien ze voordelen in het wonen van een groep: “We hebben duidelijk met elkaar afgesproken dat er geen zorgplicht is, maar natuurlijk help je elkaar wel als je ziet dat iemand hulp nodig heeft.” Ze geven het voorbeeld dat in het geval van dementie: er zijn meerdere mensen die even een oogje in het zeil kunnen houden als de partner van die persoon even iets buiten de deur moet doen.
De woongroep lijkt een succesvol recept voor anders en gezond oud worden. "Je hebt samen zo veel spullen en mogelijkheden," zegt Janne. "Het allerleukste is dat je elkaar stimuleert. Vaak had ik dan geen zin om bijvoorbeeld in de tuin te werken, maar dan zie ik het de buren doen en ga helpen. Uiteindelijk kan ik niet meer stoppen en liggen we met z’n allen gezellig op onze knieën onkruid weg te halen."
Van de ‘modderbende’ zoals het twee jaar geleden was, is niks meer te zien. De woongroep is inmiddels uitgegroeid tot een duurzame gemeenschap met zonnepanelen, warmtepompen en een prachtige tuin vol fruitbomen, wilde bloemen en een groentetuin. Maar ook hebben ze een gezamenlijk kunstatelier, wilgen tempel en retentievijver. "We zijn ook Proudies,” zegt Janne trots terwijl ze uitkijkt op haar fijne woonplek.
