Op het eerste gezicht lijkt Tim Fransen in zijn nieuwe voorstelling Onbekommerd de rol van pure entertainer te omarmen. Met een hoge hoed, sprankelende showbizz-outfit en een overdosis variété betreedt hij het podium alsof hij het publiek slechts een avondje onbezorgd vermaak wil bieden. Maar wie Fransen kent, weet dat niets is wat het lijkt. Achter de façade van glitter en glamour schuilt een cabaretier met een missie: zijn publiek laten lachen én laten nadenken.
.png)
Fransen stelt in Onbekommerd een fundamentele vraag: heeft maatschappijkritisch cabaret nog nut? Na drie voorstellingen vol filosofische beschouwingen en kritische analyses moet hij erkennen dat de wereld er niet door veranderd is. Wat schiet je op met grote ideeën als niemand zich aangesproken voelt? Maar natuurlijk is dat slechts een schijnbeweging. Fransen mag dan wel doen alsof hij de diepgravende analyses heeft ingeruild voor lichtvoetig entertainment, de kern van zijn werk blijft onmiskenbaar kritisch.
De voorstelling is opgebouwd volgens een slimme structuur. Fransen begint met een reeks luchtige acts: een komische interpretatie van Make ‘Em Laugh uit Singin’ in the Rain, indrukwekkende goocheltrucs en een verrassend strakke drumsolo. Het publiek krijgt de illusie van een onbezorgd avondje uit. Maar geleidelijk sluipt de ernst binnen. De vrolijkheid maakt plaats voor een verhaal dat beklijft: zijn bezoek aan Auschwitz. Waar eerst gelachen werd, slaat de sfeer om naar ongemak en reflectie. Fransen wijst op de valkuil van morele superioriteit: de gedachte dat wij, als hedendaagse burgers, immuun zijn voor de fouten van het verleden.
Een ander belangrijk thema in Onbekommerd is de manipulatie van de mens. We denken dat we zelf beslissingen nemen, maar ondertussen worden onze gevoelens en keuzes feilloos beïnvloed door politici, marketeers en technologiebedrijven. Fransen illustreert dit met een absurd voorbeeld: een man die na een toiletbezoek ontdekt dat hij onbewust een hakenkruis heeft geproduceerd en zich afvraagt: Ik wist niet dat ik het in me had. Het is een wrange grap met een scherpe ondertoon: we overschatten onze autonomie.
Uiteindelijk trekt Fransen zijn showbizzkostuum weer aan en zet hij een opgewekt slotlied in. Het publiek mag meezingen, lachen, of ongemakkelijk zwijgen – maar de boodschap is duidelijk: we kunnen onszelf wijsmaken dat we vrij en onschuldig zijn, maar de realiteit is complexer. Of Onbekommerd de wereld verandert, blijft de vraag. Maar dat Fransen een van de scherpste en meest gelaagde cabaretiers van dit moment is, staat buiten kijf.
De voorstelling is tot en met 2 december 2025 te zien door heel Nederlad.
