De film Tatami brengt een intense en beklemmende kijk op de onderdrukking door het Iraanse regime, verpakt in het format van een sportthriller. Het verhaal volgt de Iraanse judoka Leila, die de kans krijgt om goud te winnen tijdens het wereldkampioenschap judo in Tbilisi, Georgië. Echter, haar weg naar succes wordt bedreigd wanneer ze mogelijk tegenover een Israëlische tegenstander komt te staan, wat leidt tot dreigementen vanuit het regime. Het is een zenuwslopende situatie waarin sport en politiek onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.
.png)
De film speelt zich af in een enorme, raamloze sporthal, wat bijdraagt aan het gevoel van claustrofobie. Deze sfeer wordt meesterlijk gecreëerd door regisseurs Zar Amir Ebrahimi en Guy Nattiv, die de film in stijlvol zwart-wit hebben opgenomen. De beperkte kijk op de buitenwereld weerspiegelt de benauwende situatie waarin Leila zich bevindt, niet alleen vanwege de fysieke omgeving, maar vooral door de druk die het Iraanse regime op haar uitoefent.
Leila, gespeeld door Arienne Mandi, is vastbesloten om haar dromen na te jagen en het kampioenschap te winnen. Haar coach Maryam steunt haar hierin, hoewel ze zich bewust is van de gevaren die op de loer liggen. Maryam is een voormalige topjudoka die in het verleden soortgelijke situaties heeft meegemaakt en nu voor een moeilijke keuze staat: haar pupil ondersteunen in haar strijd of buigen voor de dreigementen van het regime.
Tatami biedt weinig uitleg over de achtergrond van de bedreigingen die Maryam ontvangt, maar het is bekend dat Iraanse atleten vaak worden gedwongen om niet tegen Israëlische tegenstanders te strijden. Dit verhaal is geïnspireerd op echte gebeurtenissen, zoals die van judoka Saeid Mollaei en gewichtheffer Mostafa Rajaee, die zware straffen kregen omdat ze contact hadden met Israëlische sporters.
Tatami biedt een frisse kijk op de manier waarop Iraanse sporters worden beïnvloed door de politiek van hun land. De film was een belangrijke première op het filmfestival van Venetië in 2023 en wordt gepresenteerd als de eerste samenwerking tussen een Israëlische en een Iraanse filmmaker. De Israëlische regisseur Nattiv en de Iraans-Franse Amir Ebrahimi werkten samen aan de film, wat bijdraagt aan de geloofwaardigheid en heftige politieke lading van het onderwerp. Hoewel Amir Ebrahimi al sinds 2008 in Frankrijk woont, blijft haar verbondenheid met Iran duidelijk in haar werk. Deze band maakt Tatami des te krachtiger, doordat het de kijker confronteert met de harde realiteit waarin sport en politiek onlosmakelijk met elkaar verweven zijn.
De film slaagt erin om de spanning van de politieke druk en de sportieve strijd op een natuurlijke manier te vermengen. De judowedstrijden worden met veel stijl in beeld gebracht, met de camera die rond en soms zelfs onder de vechtende vrouwen cirkelt. Ondertussen verhogen de sportcommentatoren de spanning door hun analyses, zonder te weten wat er achter de schermen speelt. Hoewel Tatami soms aanvoelt als een typische sportfilm, neemt de dreiging van het regime elke overwinning van Leila een stap dichter naar een gevaarlijke climax.
