Na 35 lange jaren heeft Tim Burton opnieuw de ondeugende geest uit het hiernamaals opgeroepen in zijn nieuwste film Beetlejuice Beetlejuice. Na het succes van zijn eerste Beetlejuice uit 1988, die bekend werd als cultclassic en tussen horror en komedie valt, komt nu een vervolg. En niet zomaar eentje! Het is een levendige terugkeer naar de kern van Burtons eigenzinnige stijl: de film zit vol met zijn karakteristieke excentrieke esthetiek en vormt een verademing in een filmwereld die wordt gedomineerd door gelikte digitale effecten. De tastbare imperfecties van de special effects maken de film juist charmant. Burton straalt hier zichtbaar plezier uit—iets wat we al een tijd niet van hem hebben gezien.
.png)
Sinds zijn charmante stop-motionfilm Frankenweenie uit 2012 heeft Burton niet meer zo’n duidelijke passie voor film getoond. Terwijl veel vervolgen op oudere films puur uit commerciële overwegingen worden gemaakt, straalt Beetlejuice Beetlejuice iets veel persoonlijkers uit. Het is een project dat is ontstaan uit liefde en een diepe band met de excentrieke personages en de maffe wereld die hij in de eerste film creëerde. Dit is Burton in zijn element: een filmmaker die speelt met het absurde en tegelijkertijd het hart van zijn werk intact houdt.
Het verhaal zelf, zoals in de eerste film, is minder complex en dient vooral als excuus om een podium te bieden aan de bizarre wereld van geesten, vreemde decors en groteske humor. Het middelpunt is opnieuw Lydia, gespeeld door Winona Ryder, die in de eerste film de rol van de geesten-ziener op zich nam. Nu, decennia later, is Lydia een spiritueel medium geworden dat door een gladde televisieproducent, eveneens haar verloofde, wordt uitgebuit. Haar dochter Astrid, gespeeld door Jenna Ortega, erfde dezelfde bovennatuurlijke gave. Samen komen ze opnieuw Beetlejuice tegen, gespeeld door Michael Keaton, die nog steeds voor chaos zorgt wanneer hij wordt opgeroepen vanuit het vagevuur.
Beetlejuice Beetlejuice zit boordevol visuele verwijzingen naar oude horrorfilms, wat een duidelijk eerbetoon is aan Burtons invloeden. Een van de meest opvallende momenten is wanneer Lydia vertelt dat ze haar dochter baarde tijdens een vertoning van Mario Bava's Kill, Baby, Kill uit 1966. Deze gotische horrorfilm van de Italiaanse meester heeft Burton zichtbaar geïnspireerd. De hele film is doordrenkt met een nostalgische liefde voor de klassieke horror die Burton als regisseur heeft gevormd.
Het hiernamaals dat Burton in deze film creëert, voelt zelfs levendig aan. Van de bureaucratische kantoren voor geesten tot de soultrain die volgepakt is met zielen, de wereld die Burton voor ogen heeft, is rijk aan details. De special effects zijn een mix van praktische en digitale technieken, waarbij Burton ervoor kiest om de perfecte afwerking van moderne CGI te vermijden. Het voelt als een bewuste keuze: een afwijzing van de gladde blockbusters van nu, ten gunste van iets ruwers, meer handgemaakt en uiteindelijk charmanter.
Hoewel Keaton’s terugkeer als Beetlejuice de show steelt, is de rest van de cast niet minder memorabel. Winona Ryder’s Lydia is nog net zo somber als in de eerste film, maar nu met een vleugje cynische volwassenheid. Jenna Ortega brengt met haar rol als Astrid een frisse energie in de mix; haar koele, nuchtere houding vormt een mooi contrast met de gekte om haar heen. Dan is er nog Willem Dafoe, die in zijn rol als een noir-achtige detective uit het hiernamaals een van de komische hoogtepunten van de film vormt. Zijn droogkomische vertolking past perfect in het absurde universum van Burton. De chemie tussen de oude en nieuwe castleden voelt natuurlijk en energiek, wat Burtons vaardigheid aantoont om zijn acteurs tot hun beste werk te brengen.
