De zomer en een bezoek aan de bioscoop lijken op het eerste gezicht misschien geen voor de hand liggende combinatie. Toch biedt deze tijd van het jaar een aantal geweldige films om van te genieten. Of het nu komt doordat het Nederlandse zomerweer soms wat wisselvallig is, of omdat de bioscoop een perfecte plek is om even af te koelen en te genieten van een andere omgeving, één ding is zeker: er zijn genoeg uitblinkers op het witte doek. Om die reden heeft de Proudies redactie een selectie gemaakt van enkele absolute filmtoppers. Lees snel verder voor onze selectie.
.png)
‘’‘Oppenheimer’ bereikt een ongekende psychologische diepgang voor een Hollywood-film’’ - aldus NRC. Dat is de nieuwe film van Christopher Nolan (Inception, Tenet). Het verhaal gaat over J. Robert Oppenheimer, de man die aan de wieg stond van de Amerikaanse atoombom. Gebaseerd op het boek American Prometheus: The Triumph and Tragedy of J. Robert Oppenheimer. Met Cillian Murphy in de titelrol en ondersteunend werk van Emily Blunt, Matt Damon, Robert Downey Jr., Florence Pugh en vele anderen. Een film met vele lovende recensies, volgens de NRC zelfs de beste film van Nolan tot nu toe.
Een film die je gezien moet hebben als je van Barbie houdt, maar ook als je haar eigenlijk niet zo’n fan van haar bent. De film wordt ook wel gezien als - jawel - een veelzijdige verkenning van feminisme, consumentisme en existentialisme. Een ogenschijnlijke oppervlakkige film met een dubbele laag, wellicht zoals Barbie zelf misschien? In de speelse wereld van Barbie daagt regisseur Gerwig de traditionele genderrollen uit en onderzoekt ze de grenzen van wat meisjes als speelgoed zouden moeten beschouwen. De felroze pop- fantasie dient als een satire die op humoristische wijze de invloed van het patriarchaat en het bedrijfsleven blootlegt, terwijl ze de kracht en mogelijkheden van meisjes en vrouwen omarmt.
In Wes Anderson's nieuwste film, "Asteroid City," zijn zijn kenmerkende stijl en flair weer volop aanwezig. Met een matroesjka-achtige vertelling, zit deze film boordevol visueel spektakel en kleurrijke pracht die typisch is voor Anderson's werk. De film neemt ons mee naar een prachtig, kleurrijk en weids filmdecor in een woestijnstadje uit 1955, nabij een krater. Anderson's decorbouwers hebben hun hemelse jaren vijftig design tot in de puntjes uitgewerkt. Je kunt je ogen niet afhouden van het motel, de diner, en die grappige billboards die voorbijkomen.De symmetrische shots, pastelkleuren en unieke kijkdooseffecten zijn een lust voor het oog. Met zijn onderscheidende en gedurfde aanpak blijft Wes Anderson een unieke stem in de filmwereld en levert hij opnieuw een meeslepende en gedenkwaardige ervaring af voor zijn publiek.
Zeventienjarige Joe staat op het punt om vrij te komen uit een detentiecentrum voor minderjarigen. Zijn verlangen om zelfstandig te gaan wonen en een nieuw leven op te bouwen, staat op het punt werkelijkheid te worden, zodra de rechter zijn vrijlating goedkeurt. Echter, zijn plannen worden op de proef gesteld wanneer een nieuwe gevangene, William, het centrum binnenkomt en onverwacht een diepe band vormt met Joe. In "Le paradis," het speelfilmdebuut van regisseur Zeno Graton, wordt op subtiele wijze de beperkingen van gevangenschap verbeeld. De jongeren in het detentiecentrum snakken niet alleen naar fysieke bewegingsvrijheid, maar ook naar expressieve en creatieve vrijheid. Hun verlangen om zichzelf te uiten en een nieuw pad te bewandelen wordt versterkt door de ontluikende vriendschap tussen Joe en William.
In het visueel verbluffende "Atlantide Drama" wordt de focus gelegd op de intrigerende Venetiaanse subcultuur van opgevoerde speedboten. Ondanks dat er weinig plot is, betovert de film de kijker met opereske beelden die het verhaal tot leven brengen.De film laat ons onderdompelen in de sfeer van de Venetiaanse wateren, waar de opgevoerde speedboten de verbeelding prikkelen. Hoewel het plot misschien dun lijkt, laat "Atlantide Drama" ons achter met een onvergetelijk visueel spektakel en een portret van een subcultuur vol jeugdige bravoure en onbezonnenheid. In deze film zijn we getuige van een wereld waarin jong zijn, gedoemd zijn en lak hebben aan alles, samensmelten tot mythische proporties.
Ja, en nu een heel ander genre, maar met zijn 61 jaar blijft Tom Cruise in de zevende Mission: Impossible film onmiskenbaar de grootste levende actieheld. Hoewel de seksuele spanning tussen hem en decennia jongere vrouwen misschien wat vreemd lijkt, weet hij je toch weer te overtuigen met zijn indrukwekkende optreden van 163 minuten. Het verhaal mag dan verwarrend zijn, met sciencefiction-nonsens die de wereld bedreigt en Cruise die als held moet optreden, maar dat doet er eigenlijk niet toe. De actie in de film is simpelweg overweldigend, adembenemend en altijd verrassend. Verwacht je dat Cruise in een glimmende Lamborghini stapt voor een spectaculaire auto-achtervolging door Rome? Think again, hij kiest voor een blikken Fiat 500. Dit is actie op zijn best!
Serra's nieuwste film, "Pacifiction," is ronduit fenomenaal. Hoewel het zijn meest conventionele film ooit is, biedt het een intrigerende spionageplot over de Franse gouverneur De Roller, die probeert te achterhalen of Frankrijk zijn kernproeven hervat in Tahiti. Het resultaat is een boeiende mix van frustratie, verwondering, sensualiteit en intellectuele prikkeling - en inderdaad, ook spectaculaire momenten.
"Pacifiction" is een ware traktatie voor liefhebbers van arthouse-cinema. Serra weet op meesterlijke wijze te spelen met het publiek en levert een film af die je intellectueel uitdaagt en emotioneel raakt. Het is een meeslepende ervaring die je nog lang bij zal blijven.
In de late jaren tachtig verlaat de onafhankelijke alleenstaande moeder Rose met haar twee zoontjes, Jean en Ernest, Ivoorkust om een nieuw leven te beginnen in de buitenwijken van Parijs. Bij haar familie vindt ze onderdak, maar zij dringen erop aan dat ze trouwt met een gezamenlijke kennis. Ondanks de druk van haar familie, kiest de energieke Rose ervoor haar eigen pad te bewandelen. "Petit Frère" biedt een diepgaande verkenning van moederschap, onafhankelijkheid en de complexe relatie tussen een moeder en haar zoons. Elk perspectief werpt een nieuw licht op de gebeurtenissen en onthult de innerlijke strijd van elk personage. Deze aangrijpende film neemt ons mee op een reis van persoonlijke groei en onthult de diepe emoties die schuilgaan achter de ogenschijnlijke onafhankelijkheid van Rose. Met een genuanceerde blik op het menselijk hart, laat "Petit Frère" ons achter met een diepe waardering voor de kracht van familiebanden en de zoektocht naar eigen identiteit.
Ana zit stevig achter het stuur, met Mateo naast haar, terwijl ze samen door het bos rijden. De spanning in de auto is tastbaar en zwaar. Mateo smeekt haar om te keren, maar Ana blijft vastberaden doorrijden. Na twee lange minuten geeft ze eindelijk toe en keert om. Op de plek waar ze hun zoon Lucas achterlieten, vinden ze enkel zijn petje.Wat oorspronkelijk bedoeld was als een straf, ontaardt al snel in een ware nachtmerrie voor de wanhopige ouders. Een vloedgolf van onderdrukte emoties, beschuldigingen en ongemakkelijke waarheden komt naar boven. In één adembenemende scène, die net geen anderhalf uur duurt, volgen we Ana en Mateo terwijl hun huwelijk langzaam uiteenvalt. De rauwe en eerlijke confrontaties onthullen diepgewortelde problemen en testen de grenzen van hun liefde en veerkracht.
“Een parel van een boksfilm met een hypnotiserende choreografie” - Volkskrant. In de film krijgen we een intiem portret voorgeschoteld van een vastberaden jonge vrouw die haar wilskracht wil ontdekken door te boksen. Regisseur Shô Miyake liet zich inspireren door de autobiografie van Keiko Ogasawara, de eerste professionele vrouwelijke bokser met een gehoorbeperking in Japan. Het resultaat is een prachtig gefilmde ervaring op 16mm, die ons meeneemt in het inspirerende verhaal van doorzettingsvermogen, passie en zelfontdekking.
