Zij danst, hij zwijgt

Eerlijkheidshalve vind ik het jammer dat mannen bij veel activiteiten schitteren door afwezigheid. Mannelijke energie maakt menige bijeenkomst toch net wat spannender. Danslessen (zoals de tango) heb ik hoog op mijn wensenlijstje staan, maar het is best frustrerend als er door twintig vrouwen om de aandacht van in totaal drie mannelijke danspartners gevochten moet worden. De minst gehaaide deelnemers zien zich vervolgens genoodzaakt om de danspassen met elkaar te oefenen, waarbij altijd de vraag ontstaat: “Wie neemt de leiding?” Bij zoiets als de tango zie ik graag de ongetwijfeld verouderde rolverdeling voor me, in de zin van een doorgewinterde kerel die je alle hoeken van de dansvloer laat zien. De vraag is: waar houden ze zich dan wel mee bezig? Ik heb het hier over mannen die richting pensioengerechtigde leeftijd gaan of inmiddels van hun pensioen genieten. Wetenschappers hebben er wel een antwoord op. Daar waar vrouwen veelal een inhaalslag maken op het gebied van zelfontplooiing, zijn mannen volgens hen met heel andere dingen bezig. Vrouwen laten de zorgtaken wat meer achter zich en gaan reizen, studeren of voor mijn part bungee jumpen. Of eindelijk toch die tango workshop volgen. Ze vinden zichzelf opnieuw uit, om het zo maar te zeggen. Mannen daarentegen gaan sporten , verdiepen zich in politiek of leren eindelijk die Ikea kast zonder kleerscheuren in elkaar te zetten. In de nabije kring (echtgenoot bijvoorbeeld) herken ik dat niet helemaal. Maar hoe zit het dan wel?

Het meest voor de hand liggend is dat je dat gewoon vraagt aan de doelgroep zelf. Dus tijdens een knipbeurt bij de kapper (mijn leeftijd) legde ik hem de vraag voor. Hij antwoordde resoluut: “Spullen. Veel fijner dan een cursus meditatie of een leesclub, waar je ook nog eens intensief moet luisteren naar je vrouwelijke medecursisten. Mannen besteden dat geld liever aan een nieuwe en grotere lens voor hun camera, zodat ze op de fotografieclub met hun nieuwe aanwinst kunnen pronken.” Een zojuist binnengekomen mannelijke klant knikt enthousiast. “Ja hoor, spullen, een nieuwe motor, een boot, de laatste smartphone. En dat vervolgens meteen delen met je vrienden, want die begrijpen die emotie.” Die onderlinge en vaak urenlange Whatsappdiscussies van mannen herken ik dan weer wel. 

Blijven mannen in groten getale weg bij activiteiten waar wij vrouwen enthousiast over zijn omdat ze liever een paar uur met de motor op pad gaan of alle ins en outs van hun nieuwe fitbit willen uitvogelen? Willen ze gewoon in alle rust een beetje navelstaren terwijl wij vrouwen op pad zijn om nieuwe dingen te leren? Na een werkzaam leven mogen ze immers hun innerlijke luiaard omarmen. Lekker niksen met de afstandsbediening en de nieuwste smartphone onder handbereik. Even wat nieuwtjes uitwisselen met de vriendenclub. Wellicht schuilt er waarheid in de stelling dat in het stenen tijdperk mannen na een dag jagen vooral zwijgend in het vuur wilden staren, ondertussen een liefdevolle blik werpend op hun zojuist vervaardigde nieuwe vuistbijl, terwijl de vrouwen na een dag koken en zorgen juist behoefte hadden aan een goed gesprek. 

Zonder te willen generaliseren lijkt het zo te zijn dat vrouwen in hun ondernemingsdrift net iets harder gaan dan mannen. Dat vergt aanpassingsvermogen van beide kanten. Of we laten het lekker zoals het is. Kan ook natuurlijk. Maar wij -vrouwen- missen jullie -mannen- soms een beetje. Toch maar een keer meedoen? Mogen jullie de foto’s maken, de beamer installeren en de motor pontificaal voor de deur parkeren. 

Getriggerd? Mannelijke babyboomers zijn nog met de hand gemaakt, dus daar verwachten we het nodige tegengas van. Stiekem hoop ik er dan ook op dat er massaal gereageerd wordt om het tegendeel van het bovenstaande te bewijzen.

‍