Bij het betreden van de hal van Nieuw Vredeveld, trof ik Tine. Ze zat op het bankje en had beide handen voor haar gezicht geslagen. Tine huilde. Tranen met tuiten.
Ik zette me naast haar neer en sloeg een arm om haar heen.
De reactie van de zorgverlener die het ook niet meer weet.
Soms nuttige symptoombestrijding. Maar nooit een oplossing voor de langere termijn.
"Ik kan niets meer." De tranen van Tine maakten de boodschap nog dramatischer dan die toch al was. Ze vervolgde: "Het komt nooit meer goed." Een in essentie juiste boodschap. Als het om genezing bij de hersenziekte dementie gaat tenminste.
Ik probeerde het nog met de mededeling dat ik anders tegen de verloren talenten van Tine aankeek.
Een mededeling die slechts uitnodigde tot het ophalen van de schouders en de uitgesproken zin: 'Ik zie het zo en ik voel het zo.'
Tine stond op en sprak uit dat ze dood wilde en ging ontbijten. In die volgorde. Moedeloos en sloffend begaf ze zich naar de huiskamer.
Drie dagen later trof ik een mail van collega Daniëlle in mijn digitale brievenbus. "Ik las je rapportage over Tine. Weet je nog dat we met haar 'het goede gesprek' voerden? En dat ze aangaf dat ze zo graag nog een keertje kleuterjuf zou willen zijn? Nou, volgens mij is het nu of nooit. Ik heb een afspraak gemaakt met de basisschool bij mij in Uithoorn. Volgende week woensdag om 8.00 uur worden we daar verwacht."
Een week later zitten we in de auto op weg naar Uithoorn. Een zenuwachtige Tine. Een net zo zenuwachtige Job. En een geheel ontspannen Daniëlle. Overtuigd dat het allemaal goed komt.
Aangekomen bij de school worden we opgevangen door juf Roos. "Dag juf Tine, wat leuk dat je er bent. De kinderen komen over een half uur binnen. Ik heb de kinderen voorbereid dat er vandaag een andere juf komt." Tine is vanaf nu juf Tine. Ze straalt.
De kinderen betreden de klas. Roos introduceert kort juf Tine. Vervolgens is de vloer voor haar. Ze is enthousiast. Niet gemaakt, maar echt. Communicatief. Benaderbaar. De kinderen hangen aan haar lippen. Ik zie een lieve juf. Met natuurlijk overwicht. Ik zie geen onzekerheid. Ik bemerk geen woordvindstoornissen. Ik zie geen dementie.
De 'grote mensen' overladen Tine met complimenten. Maar de meest passende waardering krijgt ze van leerling Sheila. Zij informeert verwachtingsvol wanneer juf Tine weer komt. “Vraag dat maar aan je juf, schat. Juf Tine komt graag." Ik sla het tafereel ontroerd gade. Daniëlle stoot me zachtjes aan en fluistert: "Weet je nog, broeder? Denken in mogelijkheden. Niet in beperkingen."
Job van Amerongen werkt als psychiatrisch verpleegkundige in de ouderenzorg (Brentano, Amstelveen) en is columnist bij Proudies en DementieVisie. Meer lezen van Job:
