Met The Room Next Door zet Pedro Almodóvar een verrassende stap in zijn carrière. Zijn eerste Engelstalige speelfilm, bekroond met de Gouden Leeuw op het Filmfestival van Venetië, verkent grote thema's zoals afscheid, autonomie en de banden die ons verbinden, zonder daarbij zijn kenmerkende stijl op te geven. Het resultaat is een film die zowel herkenbaar Almodóvariaans is als een subtiele evolutie in zijn oeuvre.
.png)
De film draait om Martha (Tilda Swinton), een terminaal zieke vrouw die kiest voor een zelfgekozen einde, en Ingrid (Julianne Moore), een oude vriendin die onverwacht weer in haar leven verschijnt. De ontmoeting tussen de twee vrouwen vindt plaats in een steriel ziekenhuis, maar de gesprekken die daar ontstaan, zijn allesbehalve klinisch. Terwijl ze herinneringen delen en onuitgesproken kwesties aanpakken, schuiven grote thema’s zoals dood, kunst en persoonlijke vrijheid naar de voorgrond.
Almodóvar verweeft dit alles met zijn typische aandacht voor detail en gelaagdheid. Door flashbacks en kleine zijverhalen krijgt de film een bijna mozaïekachtige structuur, waarbij elke scène een nieuw aspect van de personages onthult. De keuze om een literaire basis, Sigrid Nunez' roman What Are You Going Through, als uitgangspunt te nemen, geeft de film een sterke inhoudelijke basis. Tegelijkertijd voegt de regisseur zijn eigen, meer politieke accenten toe, zoals de implicaties van euthanasie in een maatschappij die vaak verdeeld is over het recht op zelfbeschikking.
Almodóvar staat bekend om zijn intense gebruik van kleur en compositie, en ook in The Room Next Door blijft dit een essentieel onderdeel van de vertelstijl. Het modernistische huis waar Martha haar laatste dagen doorbrengt, vormt een schilderachtige achtergrond voor de emoties die zich binnen afspelen. Het landschap rondom het huis, met zijn serene natuurlijke schoonheid, versterkt de contemplatieve sfeer van de film. De visuele pracht contrasteert op subtiele wijze met het zware thema van de dood, waardoor de film een bijna etherische kwaliteit krijgt.
De muziek van vaste componist Alberto Iglesias speelt opnieuw een cruciale rol. Met een ingetogen, melancholische score wordt de spanning en emotie in de film versterkt, zonder ooit melodramatisch te worden. Dit past bij de toon die Almodóvar hier nastreeft: een ingetogen benadering van een thema dat gemakkelijk te zwaar op de hand had kunnen worden.
Hoewel de film sterk leunt op gesprekken tussen de twee hoofdpersonages, is het nooit zwaar of langdradig. De dialogen zijn scherp, introspectief en soms onverwacht lichtvoetig. Het script, geschreven door Almodóvar zelf, behoudt zijn karakteristieke poëtische flair, ook in een andere taal. Deze verfijning in taal en uitvoering voorkomt dat het onderwerp overweldigend wordt.
Tilda Swinton en Julianne Moore schitteren in hun rollen en weten de chemie tussen de personages perfect over te brengen. Hun acteerwerk, doordrenkt met subtiliteit en diepgang, is een van de pijlers waarop de film rust. Swinton belichaamt de vastberaden Martha met een bijna serene waardigheid, terwijl Moore's Ingrid een intrigerend tegenwicht biedt met haar complexe emoties.
Bekijk hier de trialer:
The Room Next Door behoudt de kern van wat Almodóvar zo'n unieke filmmaker maakt: zijn vermogen om grote thema's met een persoonlijke, menselijke lens te benaderen. Toch durft hij nieuwe wegen in te slaan, zowel in stijl als in taal. Het resultaat is een film die, ondanks zijn sobere aanpak, blijft resoneren.
Met deze Engelstalige productie laat Almodóvar zien dat hij niet bang is om zich opnieuw uit te vinden. Zijn keuze om lichtheid en schoonheid te benadrukken in plaats van melodramatische intensiteit maakt de film niet minder aangrijpend, maar juist meer contemplatief. Het is een uitnodiging om na te denken over de keuzes die we maken, hoe we afscheid nemen, en wat het betekent om echt te leven.
