Straf

^{Bron: Afbeelding van Erik Voncken en Lobke en het Licht}

Is liefde niet de beste leermeester?

Ik weet zeker dat liefde de beste raadgever en leermeester is.

Herinner je je als kind hoe het voelde als iemand vanuit liefde jouw misstap benaderde of dat iemand vanuit boosheid, geïrriteerdheid jou bejegende? Liefde heelt. Liefde oordeelt niet. Liefde leidt.

‍

Kleine kinderen gedijen bij de les van liefde. ‘Ik weet dat je het niet wilt. Ik weet ook hoe moeilijk het voor je is. Ik ben jouw mama, papa, oma, opa, juffrouw, meester. En ik mag jou helpen leren hoe we samen rekening met elkaar kunnen houden. Je hoeft het nog niet direct te kunnen. Je mag oefenen totdat je het kunt.’

‍

Als wij als (groot)ouder boos worden, dan is dit een teken dat we afgescheiden zijn van onze eigen liefde. Je kiest dan voor ‘niet-liefde’ als de oplossing.‘Niet-liefde’ dat angst in zich draagt. De angst wordt het wapen om de ander te dwingen te doen wat jij wilt. Wil jij je (klein)kind opvoeden vanuit de macht van angst? Angst dat het wapen is van het kwaad? Ik nodig je uit om na te denken wat angst met jou heeft gedaan in jouw leven? Sta er echt even bij stil.

‍

Als ik naar mezelf keek, dan deed angst mij bevriezen, vluchten of vechten. Het deed mij mijn licht van liefde doven. Het deed mij mijn authenticiteit verbergen. Niet zijn wie ik in werkelijkheid ben. Als ik mijn licht doof omdat angst mij heeft leren doen aanpassen. Wie ben ik dan?  

‍

Je leert je (klein)kind om “niet te zijn”. Jij bestaat niet, of een deel van jou mag er niet zijn. Jij moet doen wat ik zeg. Ik bepaal. Je leert je (klein)kind niet om vanuit vrije wil op te ruimen, te eten, door te doen etc. Nee, vanuit dreiging omdat het kind zich verzet tegen ‘moeten’ en/of ‘dwingen’. Omdat in het kind iets geraakt wordt dat in iedereen aanwezig is en dat is de kern van vrije wil. De vrije wil is iets wat ons onderscheidt van het dieren- en plantenrijk. Ja, de mens onderscheidt zich van het dier doordat wij de mogelijkheid hebben gekregen om bewustzijn te ontwikkelen. De vrije wil speelt daar een grote rol in. De vrije wil zet aan tot kiezen. Al vanaf heel klein wordt de kern van vrije wil in ons aangeraakt en wakker gekust, door eigen liefde. Vaak tot grote ergernis bij veel volwassenen. Ik hoor nog in mijn herinnering de momenten van vroeger wanneer volwassenen tegen kinderen zeiden: ‘Jij hebt niets te willen. Jij hebt te doen wat ik zeg’.

‍

Daar werd de kosmische wet van vrije wil met voeten getreden. Hoe leer je dan als kind zelf bewustzijn te ontwikkelen? Moeilijk. Nogmaals de uitnodiging: Neem de tijd en voel in jezelf hoe jij het graag wilt. Als opa, oma, moeder, vader.

‍

Je (klein)kind straffen en via dreiging, angst dwingen te doen? Met het gevoel dat angst in het denksysteem van het kind de raadgever wordt? Of kies je ervoor dat liefde de raadgever wordt in het denksysteem van jouw (klein)kind? Ik denk te weten waar je het liefst voor kiest. Liefde.

‍

Dat we daar zelf niet altijd in zijn voorgegaan door onze voorouders maakt ook dat angst nog vaak de raadgever in ons eigen (denk)systeem is. Het niet weten ‘hoe anders’ maakt het vaak moeilijk. Ik zeg regelmatig tegen mijn kleinkinderen: ‘Wacht even, Oma weet het nu even ook niet.’ Vaak kijken ze dan verbaasd. Als een van mijn kleinkinderen boos wordt, zeg ik: ‘Weet je, ik zie dat jij nu jouw lichtje uit hebt. Ik ga nu niet mijn lichtje klein maken. Als jij jouw lichtje weer aan hebt dan kunnen we het er samen over hebben. Ik zie dat jij iets niet wilt. Ik weet zeker als we het samen overleggen dat we eruit komen‘.

‍

Het mooie bij kinderen is dat ze vaak gelijk weer stralen -Dat mag ik nog leren. Bij mij duurt het jammer genoeg nog wat langer voordat mijn lichtje weer straalt.

Ik weet ook dat ik, doordat ik op leeftijd ben, er met veel meer vertrouwen naar kan kijken en er ook naar kan handelen. Dat maakt het ook zo fijn om mijn kinderen te helpen relativeren. Hen te steunen als ze weer eens bellen en hun ‘onmacht’ delen: ‘Oh mam, ik kon me bijna niet beheersen. Ze dagen me zo ontzettend uit. Mijn geduld raakt dan zo op. En daarna voel ik me zo schuldig.' Ik herken dit natuurlijk. En omdat ik hun moeder ben laat ik hen herinneren aan toen zij klein waren en ik hun plek, die zij nu hebben, innam.

‍

Altijd komen we tot inzicht. En het is de liefde die ons steeds weer door haar wijsheid op het liefdespad neerzet. Onze (klein)kinderen weerspiegelen dit steeds weer. Zij zijn onze grootste uitdagers en uiteindelijk onze raadgevers. Als je je maar bewust wilt worden, want dat is de voorwaarde om uiteindelijk liefde in jouw denkgeest als raadgever te laten zijn.

‍