Spin

“Dit is de spin Sebastiaan.

Het is niét goed met hem gegaan.   

Luister!  

Hij zei tot alle and're spinnen:

Vreemd, ik weet niet wat ik heb, 

maar ik krijg zo'n drang van binnen 

tot het weven van een web.

Zeiden alle and're spinnen: 

O, Sebastiaan, nee, Sebastiaan, 

kom, Sebastiaan, laat dat nou, 

wou je aan een web beginnen 

in die vreselijke kou?

Zei Sebastiaan tot de spinnen: 

't Web hoeft niet zo groot te zijn, 

't hoeft niet buiten, 't kan ook binnen 

ergens achter een gordijn.”

(…)

Hier wordt het gedicht toepasselijk op een situatie precies die bij mij, nee bij ons in huis plaatsvindt. De spin kwam binnen, ongemerkt, en nestelde zich, niet achter een gordijn, maar in een bovenhoek van onze slaapkamer.

Ik ben niet bang voor spinnen. Sinds mijn groeiende betrokkenheid bij alles wat groeit en bloeit, doe ik nog geen vlieg kwaad. Wel worden insecten na soms halsbrekende toeren, verhuisd naar buiten, de vrije natuur in. Want ook ik heb de hele kleine beestjes bij voorkeur niet in huis.

Welnu, de spin had zich verschanst met een ragdun webje in de bovenhoek van de slaapkamer. Ik moet nog toevoegen dat de spin zelf ook heel dun was. Niet zo’n dikke zwarte, maar een soort Twiggy, superdun. Haar pootjes -ik ben ervan overtuigd dat het een ‘zij’ is- zijn niet dikker dan de draden van haar web. Haar kopje is een vaag beige balletje, kleiner dan een speldenknop. Haar verschijning roept dan ook totaal geen angst of afkeer op. Onschuld en kwetsbaarheid straalt ze uit.

Maar tóch liever niet in mijn slaapkamer. Wie weet wat ze doet als wij onze ogen dicht hebben. Visioenen van het spinnetje, langzaam afzakkend, lopend over mijn gezicht, door mijn haar, hier en daar een eitje achterlatend… Nee.  

We spreken inmiddels 1,5 jaar later.  

Ik wist niet dat ragdunne, kwetsbare meisjesspinnen zo lang konden leven. In deze periode zijn er meerdere momenten geweest waarop ik grote twijfel had of de spin nog leefde en op zo’n moment ondernam ik actie om spin inclusief web te verwijderen.  

Dat was echter buiten echtgenoot R. om gerekend.  

Ongemerkt had hij een band ontwikkeld met de spin. Moet ik ook wel vermelden dat ze schuin boven zijn kant van het bed woont. Enerzijds nam mijn drang om haar naar buiten te bonjouren daardoor af, want op mijn hoofd zou ze niet zo gauw landen. Anderzijds was haar terugkerende activiteit in het web best boeiend om te zien. Zo nu en dan zagen we dat er een insectje vast zat wat en dan een tijdje later weer verdwenen was.  

Nu is het voor de tweede keer winter en de spin leeft nog steeds. Ik zie wel dat ze minder actief is.  

Is dat de leeftijd - hoe herkenbaar :D - of gewoon omdat er minder vliegjes of mugjes te vangen zijn? Volgens echtgenoot R. het laatste.

Daarom, en omdat hij een grote dierenliefhebber is, gooit hij zo nu en dan een zilvervisje -bij gebrek aan andere kleine insecten in de winter- naast zijn bed omhoog. Dat gebeurt met een pincet, nadat het zilvervisje met een tikje half bewusteloos is gemaakt maar nog wel leeft. Waarop de spin helemaal niet dood blijkt te zijn en als een speer het insect inkapselt om later op te eten.

Dit autobiografische verhaaltje is slechts ter vermaak.  

Omdat kleine zaken in het leven de moeite waard zijn. Juist nu.  

En als je ze maar wilt zien.  

Maar bovenal omdat ik dan niet hoef te denken aan de onmetelijke domheid en de angstaanjagende besluiten van de schijnbaar machtigste persoon op aarde in de VS, die met door macht en geld verblinde superrijken om zich heen sinds kort de scepter des doods zwaait.  

Daar word ik nou wel bang van.  

‍

‍