Onvoorstelbaar hoe snel de tijd gaat! Op een ochtend word je wakker en realiseer je je dat je de 66 gepasseerd bent. In principe ging dat best geleidelijk en zonder al te veel kleerscheuren. Lucky me. Een van de gevolgen van het ‘meer jaren’ op de teller hebben, is dat je richting pensioen gaat en veelal minder of niet meer (betaald) werkt. Probleem? Op zich niet, want hé...lange vakanties, uitslapen, doen waar je zin in hebt, het kan slechter toch?
De tot voor enkele maanden geleden rap draaiende machinerie kwam piepend en kreunend tot stilstand. De agenda toont meer blanco pagina’s, dus ik gebruik mijn vrije tijd om het arsenaal verwaarloosde vrienden met een bezoekje te vereren. Die dat de eerste weken nog reuze gezellig vinden, dat moet gezegd. Er ontstaat langzamerhand wat meer stof op mijn laptop. De ochtenden starten trager op dan normaal en de dagen lijken langer te duren.
Even wennen dus. De zogenaamde derde fase is aangebroken, maar het voelt voor mij een beetje als de Grote Sudderfase. Als rasechte positivo realiseer ik me dat er zoiets bestaat als omdenken. Ik sta aan het roer en kan dus zelf bepalen wat ik met mijn vrije tijd doe. Dat is een mooi vertrekpunt. Veranderingen vragen tijd én niet te vergeten: een relatief leeg hoofd.
Het rustmomentje brengt inzichten. Een van mijn valkuilen is dat ik heel veel dingen leuk vind. Zo gebeurde het regelmatig dat ik met drie cursussen tegelijkertijd bezig was omdat ik gewoonweg niet kon kiezen. Dus koos ik voor allemaal, voor het gemak even vergetend dat ik ook nog een fulltime job had. Het resultaat zal je niet verbazen, na enkele weken moest ik een van de (duur betaalde) cursussen laten vallen. Twee maanden later volgde de tweede en de derde bleek toch niet zo spannend te zijn als ik dacht. Dit patroon herhaalde zich doorlopend, je zou toch denken dat je op een gegeven moment wel beter weet. Blijkbaar toch een beetje ‘de aard van het beestje’.
Kortom, ik ben tot de conclusie gekomen dat ik nog steeds razend enthousiast word van nieuwe dingen leren. Met het bijkomend voordeel van voldoende tijd valt er nog veel te ontdekken. Er mag echter wel wat meer structuur in het geheel komen, dus als eerste criterium bedacht ik me alleen cursussen te doen waar ik écht blij van word. Het toverwoord: planning. De chaoot in mij stribbelt tegen, want plannen is absoluut niet mijn ding. Aan de andere kant: ik ben wel van de to-do lijstjes dus voila: mijn bucketlist was een feit.
Binnen no-time staan er ongeveer 30 workshops en cursussen op mijn lijst. Gezegend met de nieuwe inzichten hanteer ik vervolgens met ijzeren discipline het rode potlood. Dus nee, wég met de cursus hoe ik mijn auto zelf kan repareren. De workshop Burlesque dansen, hoe je een Urban Jungle van je huis kan maken en hoe ik nog een beetje soepel op mijn rollerskates kan voortbewegen zonder een uur rondjes te draaien op de vierkante meter mogen blijven. In mijn vrienden- en familiekring wordt af en toe meewarig het hoofd geschud: ‘Pas je op dat je niets breekt?’
Prima, dat hoort erbij. Ondertussen ga ik lekker door met het aanvullen van mijn bucketlist, want wat valt er veel te doen. Sudderfase? Ik denk het niet!
