De vorige columns gingen over het ‘voldane gevoel’ dat ik zocht in deze nieuwe derde fase van mijn leven. Ik ga er nog wat dieper op in omdat ik opeens besefte dat ik vanuit een ‘druk’ bestaan overging in een bestaan waarin ik ongeveer 75 procent van wat ik dagelijks deed bewust inleverde voor: ‘niets hoeft, alles mag’. Dat ik ook dat ‘voldane gevoel’ dat daarbij hoorde inleverde, daarvan was ik me niet bewust.
Afbeelding door Erik Voncken
Ik was zo nog vanuit mijn ‘oude patroon’ gericht op de toekomst. Vooruit werken, vooruit plannen. Dit maakte dat ik ook nu naar de toekomst keek. Daar werd ik soms meer depressief van dan blij. Ja, het ‘niets hoeven, alles mag,’ werd me steeds voorgehouden. Daar zou ik nu blij gestemd van moeten raken. Maar écht niet. Ik ben een optimistisch positief ingesteld persoon van nature. Maar die toekomst die me voorgeschoteld werd door de media en door de samenleving putte mijn positiviteit regelmatig uit.
En dan was er ook het vele afscheid nemen van mensen die dicht bij me staan en ook van mensen iets verder af. Het vraagt draagkracht. Het deed me ook de diepte in gaan. Hoe ga ik me verhouden tot de dood met mezelf? Dit vraagt aandacht omdat ik iemand ben die ‘ongemakken’ onderzoekt omdat ze me inzicht brengen. Dus dit onderwerp is iets waar ik tijd in stop. Het gaat me zeker, dit weet ik uit ervaring, een goudstuk brengen. Dit was één ding dat de toekomst voor me in petto had/heeft om onder ogen te komen.
Het volgende wat de toekomst me liet zien en voelen is de lichamelijke gesteldheid. Dat dit aan veranderingen, lees veroudering, onderhevig is.
Pffffffff! Vallen werd me getoond door het zelf te ondervinden. Zomaar. Vanuit het niets. De vaak herhaalde berichten dat de meeste ongelukken in huis gebeuren, begin ik nu voor waar aan te nemen. Het is dus geen fake-news. Het litteken van 15 cm op mijn onderarm laat ook het bewijs zien dat het geen flauwekul is. Het zelf af en toe misstappen maken, doet me bewuster bewegen.
Dus ook dit ‘ongenoegen’ onderzoek ik door bewust te worden hoe het voorkomen kan worden. Wat heb ik hierin serieus te nemen.?
Geen voeten staand afdrogen zonder directe steun. Niet meer je broek onbewust aandoen. Kijk of er ‘opvangmogelijkheid’ is achter je. Even later kreeg ik deze bevestiging ook van twee afzonderlijk gesproken schoonzussen. De een met de onderarm in het gips na een val in de douche ten gevolge van staand afdrogen van een voet -met uitglijden als gevolg.Dit deden we meer dan 60 jaar iedere dag onbewust automatisch. De andere zus is gevallen op de badkamer, ook tijdens afdrogen. Alleenwonend. Geen telefoon bij de hand. De rest kun je zelf bedenken.
Allebei van mijn leeftijd 68. We kennen elkaar al zo’n veertig jaar en zien elkaar nog als jonge meiden. NEE. De toekomst laat ons andere dingen zien. Maar genoeg hierover. Wat ik eigenlijk wilde vertellen is, dat ik merk dat ik voor nu genoeg gekeken heb naar die nieuwe toekomst die me te wachten staat. Ik ben bewust van de veranderingen. Ik neem het serieus.
Maar besef voor het eerst dat als ik terugkijk naar wat ik met mijn leven tot nu gedaan heb, dat ik daar blij en dankbaar van word. Dat ik daar een voldaan gevoel van krijg. Dat er een glimlach op mijn gezicht getoverd wordt bij het zien van mijn afgelegde weg. Net zoals ik nu nog een ongelooflijk lekker gevoel kan hebben als ik terugdenk aan dat ik de Mont Ventoux ben omgefietst op mijn 57ste.
Het terugkijken naar de levensweg die ik tot nu ben gegaan en hoe ik alles ben aangegaan stemt mij tevreden, blij, dankbaar. Het geeft mij een voldaan gevoel.
Het terugkijken op deze manier is nieuw voor mij. Dat deed ik tot nu toe niet echt. Ik haalde daar -tot voor kort- niet de ingrediënten uit zoals ik dat nu kan en doe.
Ik keek steeds vooruit.
Nu, in deze nieuwe derde levensfase, kijk ik ook achteruit naar mijn afgelegde weg. Blij en voldaan. Deze voldoening neem ik iedere dag met me mee de toekomst in.
