Kun je je nog herinneren dat ik het had over ‘Het onderzoeken wat mij nu in deze periode, de derde levensfase, net zoveel voldoening zal kunnen geven als dat ik voorheen voelde bij mijn werk en gezin?’
Afbeelding door Erik Voncken
Nou. Het heeft me in ieder geval al op het goede spoor gezet. Daar waar ik de vinger steeds maar niet op kon leggen is voor mij het volgende: De voldoening van mijn werk en gezin miste ik. Niet mijn gezin en mijn werk mis ik. Nee, het is dat heerlijke voldane gevoel dat ik erbij had. En wat was het heerlijk rusten toen na gedane arbeid. Lekker genieten van de stilte, toen.
Let wel, ik geniet nog steeds van stilte, maar het is nu in deze levensfase toch iets anders. Voorheen moest ik de stilte steeds zelf creëren en opzoeken. Nu hoef ik er niets voor te doen. Het kan bij mij nu in deze periode van mijn leven dagen stil zijn. Gewoon. Omdat het er is. Daarnaast begrijp ik nu, dat wat ik mis in deze periode is/was de behoefte aan deze ‘voldoening’. Alleen al het besef dat het om dit specifieke gevoel gaat maakt dat ik meer rust vind. Ik was naar iets op zoek en wist niet waar ik dat ‘iets’ moest zoeken. Nu weet ik dat ik dìt zocht. Het oude vertrouwde gevoel van voldoening. Ik geniet er nu zelfs van als ik eraan denk en het me herinner. Ik ben het gewoon niet kwijt. De herinnering eraan en het daardoor weer kunnen voelen geeft mij al een blij gevoel. Ongelooflijk toch? Blijkbaar hoef ik er nu niets voor te doen om het te kunnen voelen. Alles kan. Niets hoeft. Alsof ik nu opeens nog meer kan genieten van de fase waar ik nu in zit. Het voldane gevoel nu voelend: ‘het is goed rusten na gedane arbeid’.
Terugkijkend op een ‘voldane’ periode van mijn leven. Een periode waarin ongelooflijk veel uitdagingen lagen. En ja, ik ben ze aangegaan. Ik kijk terug met een tevreden voldaan gevoel. Het terugkijken geeft me zelfs een voldaan gevoel in dit moment. Ik kijk er nu naar als dat ik kijk naar wat ik mede mocht scheppen en nu kan genieten van wat het heeft gebracht. Oogsten noem ik dit voor mezelf. Genieten met een voldaan gevoel.
Ik hoef daar niets meer voor te doen. Alleen al maar dat ik het zie geeft voldoening. Zo speciaal. Lijkt wel voor het eerst in mijn leven dat ik vanuit ‘niets hoeft, alles mag’ naar mijn leven terugkijk en daar zo’n voldaan gevoel van krijg. Ik ben dankbaar voor dat gevoel, dat er iets was waarbij ik niet de vinger op de zere plek kon leggen. Het daagde me uit om tot dit inzicht te komen. Zo weet ik uit ervaring dat ieder ongemak een goudstuk in zich draagt. Ik ben zó blij en dankbaar met het vinden van dit goudstuk.
