De vorige keer had ik het over het voldane gevoel dat ik kan hebben bij het terugkijken naar de levensweg die ik heb afgelegd. Het doet me versteld staan over hoe dit werkt en wat het met me doet.
Afbeelding door Erik Voncken
Allereerst zorgt het ervoor dat ik niet meer op zoek ben naar dat vervullend gevend gevoel in deze derde levensfase. Dat werkt bevrijdend. Alsof ik iets kan loslaten. Hetgeen ik dacht in de toekomst te kunnen vinden bleek in het verleden te zijn achtergebleven. Ik hoef dit ‘voldane gevoel’ niet te gaan kopiëren om het ‘in dit moment’ te ervaren. Alles dat mijn weg verrijkt heeft, draag ik met me mee. Ik kan er ieder moment uit putten. Wat een rijkdom om dit zo nu te mogen en kunnen ervaren.
Het vermogen hebben om in dit moment te genieten van dat wat ik in het verleden gezaaid en ontwikkeld heb. Ik kijk het aan. Ik deel het met degene die erom vraagt als deze inzicht of hulp nodig heeft. Ik hoef er geen afspraken meer voor te maken. Het gebeurt vanzelf. Op straat, in een winkel. Op de meest onverwachte momenten word ik aangeraakt in wat het verleden mij bracht. Nu ik dit vanuit dit inzicht kan ervaren, blijkt mijn dankbaarheid voor dit leven nog groter te worden dan het al was. De vreugde om nu vanuit ‘niets moet, alles mag’ mijn leven te leven en wel ondersteund vanuit een verleden dat mij dit alles gegeven heeft en nu in deze derde fase mij dit brengt.
Het mag voor een ander als abacadabra klinken of als iets ‘gewoons’ , voor mij is het als het vinden van het ei van Columbus. Ik besef nu de betekenis achter de verwonderde uitspraken in het verleden van dierbaren die zeiden dat ik vergat te oogsten. Als dit oogsten is, ja dan wist ik tot nu toe niet hoe te oogsten. Als dit het gevoel is bij oogsten, nou dan kan ik je verzekeren dat ik dit in veelvoud nu ga doen. Want ik heb ongelooflijk veel te oogsten als ik zo terugkijk naar wat ik allemaal gezaaid heb.
Nu ben ik zo dankbaar voor dat gevoel waar ik mijn vinger niet op kon leggen. Dat gevoel dat zo ondefinieerbaar was en ervoor zorgde dat ik maar niet wist wat het precies was. Nu besef ik ook dat ik het niet in de toekomst had kunnen vinden. Ik hoef het niet meer te creëren. Het is er al. Onbewust. Nog niet geweten.
Yes. Ik heb het goudstuk gevonden. Het zat verstopt in dat gevoel dat niet te definiëren was. Yes. Ik heb het kunnen doorgronden. Zo dankbaar nu voor de voldoening die ik in mijn verleden opdeed.
