Niets moet. Alles mag. Vorige keer kwam bij mij het inzicht dat het woord ‘voldoening’ meerdere, verschillende gevoelservaringen kan hebben. De voldoening die ik voelde bij het uitvoeren van mijn baan is er eentje die mij het gevoel geeft dat ik ertoe doe. Ik breng de ander iets dat zinvol is. Die ander kan iets met mijn bijdrage die ik lever. De dankbaarheid die ik ontvang geeft mij voldoening bij wat ik breng. Nou, mooi toch! Daarnaast is de rol die ik heb (had) als moeder van vier kinderen zo’n mooie uitdaging waar ik volop van heb genoten. Nu nog steeds, maar nu in een andere vorm omdat al mijn vier kinderen een eigen gezin hebben. De voldoening die ik eruit haalde toen ze nog thuis woonden of studerend zelfstandig op kamers woonden is anders dan op dit moment. Nu ik meer aan de zijlijn sta en een andere verantwoordelijkheid voel.
Afbeelding door Erik Voncken
Ik vraag me af ‘mis ik de voldoening die ik toen had?’ Zoek ik naar dát gevoel, maar dan in deze vorm waarin ik nu ben? De vorm van ‘niets moet, alles kan’?
Ik denk dat ik de vinger op de zere plek aan het leggen ben. Ik kom er steeds dichterbij. Zo voelt het.
En natuurlijk geniet ik van deze tijd. Van de rust. De stilte. De mogelijkheden om vanuit het NU te leven. Heerlijk. Zo blij mee. En toch bleef, blijft(?) dat ene gevoel(?) me triggeren. Dat is iets waar ik niet bij kon, of kan. Het bleef en blijft me uitdagen.
Velen met mij delen in hetgeen ik vaker aangeef. Daarbij merk ik ook op dat er velen zijn die ‘makkelijker’ hun agenda vol plannen dan dat ik dat doe. Het herinnert mij te veel aan die dichtgetimmerde agenda van voorheen. Waarbij mijn praktijk gecombineerd werd met kinderen naar muziek, sport of vriendjes brengen. Bij vier kinderen kun je je misschien voorstellen dat dat om organisatie vroeg. Ik genoot er van. Het ging me goed af. En ik besef nu, nu ik over voldoening schrijf, dat ik er een voldaan gevoel bij had. Heerlijk voldaan.
En dát is nu net waar ik naar op zoek ben voor mezelf in deze fase van mijn leven. Voldoening hebben, maar dan vanuit een ‘niets moet, alles mag’. Vanuit vrijheid. Zonder mijn agenda weer te moeten dichttimmeren met allemaal afspraken om mijn tijd maar in te vullen. Zonder te moeten voldoen aan …, vul zelf maar in.
Vanuit vrijheid kunnen zijn en daar voldoening uithalen. Een voldaan gevoel voelen bij volledig mezelf zijn. Ook dat is een uitdaging. Jezelf zijn zonder aan bepaalde verwachtingen van de ander en van mezelf te hoeven voldoen.
Zijn in vrijheid. Ook daar zou ik mijn voldoening uit kunnen halen, besef ik. Alleen nu nog de vraag ‘maar hoe dan?’ beantwoorden.
