Het gepensioneerd zijn.De overgang van een druk ingevulde agenda met veel verantwoordelijkheden, naar een lege agenda met weinig tot geen ‘verplichtingen’ en tevens veel minder verantwoordelijkheden. Pfffffff!!!! Hier had ik nu echt zin in.
Afbeelding door Erik Voncken
Heerlijk. Hier heb ik vaak over zitten mijmeren. Wat moet het heerlijk zijn om niets te hoeven. Lekker het moment te laten bepalen over waar ik zin in heb. Tijd voor mezelf. Geen verplichtingen. “Oooooo heeeeerlijk,” leek me dat toen, ooit. Vooral op momenten dat ik, vooruitziend, geen gaatje vond om ruimte te creëren voor quality-time met mezelf of met iemand waar ik behoefte aan had.
En dan is eindelijk de tijd aangebroken. Eindelijk tijd voor mezelf. Vooral een lege agenda. Geen verplichtingen. Zo weinig als mogelijk ‘moeten’.
Dan valt het stil.
Zucht. En nu? Alles kan. Niets hoeft.
Een ongekende mogelijkheid. Voor ALTIJD. Alsof het leven stilstaat. De rust. De stilte. Tijdens de ‘drukte’ een ongekend heerlijk iets. En nu?!?!?!? De rust, de stilte wordt een alledaags iets dat onwennig voelt. Ik kan het enorm waarderen. Lekker niets hoeven. Alles mag. En ja, de eerste maanden geen agenda.
In ieder geval zo weinig mogelijk. Ik blijf op die manier de mogelijkheid creëren van dat ik steeds in het moment keuze blijf houden.
Ik zou mijn tijd steeds kunnen invullen met wandelmomenten, fietsmomenten, afspraken maken met leeftijdsgenoten om naar musea te gaan of gezellig koffiedrinken samen. Mogelijkheden te over. Maar dat ga ik écht niet doen. Voor ik het weet staat mijn agenda weer vol met allemaal verplichtingen. Als ik iets net fijn vind is het die lege agenda. Niets moeten. Niets vastleggen.
En dan toch gaat het me vastpakken. Het ‘alles kan. Niets moet’. Het wordt toch een item. Dat waar ik zó naar verlangde, waar ik zó naar kon uitkijken blijkt iets te hebben waar ik mijn vinger niet op kan leggen. Het blijkt een onontgonnen gebied te zijn voor mij. Ik had meestal wel een oplossing voor iets dat mij uitdaagde. Maar deze uitdaging is anders. Blijkt!
Er zijn tal van facetten die een rol beginnen te spelen. De leeftijd. Het ouder worden. De verandering van behendigheden die er altijd automatisch waren. Mijn kinderen die gezinnen hebben. Het niet meer actief deelnemer zijn of ‘verplichtingen hebben’ van maatschappelijke ‘opdrachten’.
Het steeds vaker geconfronteerd worden met afscheid nemen.
De manier waarop gesproken of geschreven wordt over mijn, onze toekomst in het algemeen is niet erg hoopgevend voor onze generatie. Pffffffff!!!!!!
Dit alles zag ik niet aankomen toen ik lekker zat te mijmeren over ooit ‘niets moeten, alles mogen’.
Maar goed. Het is een uitdaging waar ik nu voor sta en waar ik nu dus ook alle ruimte voor heb om deze op mijn manier aan te gaan.
Er mijn eigen invulling aan geven.
Daarnaast besef ik ook dat ik het moeilijk vind om er zo’n invulling aan te geven, aan mijn vrije tijd, dat het mij net zoveel voldoening geeft als de voldoening die ik had bij het werk dat ik deed( en nog af en toe doe) en bij het leiden van mijn gezinsleven.
Aha. Nu ik het zo benoem besef ik dat er ook andere ‘voldoeningen’ mogelijk zullen zijn. Ik ga het onderzoeken. Je hoort nog van mij als ik er meer zicht op krijg.
Geniet van dat alles mogelijk is. Niets hoeft. Alles mag.
