Na een stilte van zeventien jaar is de Spaans-Franse muzikant Manu Chao terug met een album dat net zo fris en meeslepend klinkt als zijn eerdere werk. Viva Tu, een ode aan het leven en de mensen die hij onderweg ontmoette, bewijst dat Chao’s muziek nog steeds bruist van energie en veelzijdigheid. Hoewel hij al decennialang een pionier is in het combineren van wereldmuziek met rock en pop, klinkt zijn nieuwe werk opvallend actueel.
.png)
Wat meteen opvalt aan Viva Tu is de onstuimige vitaliteit. Chao’s handelsmerk – het mixen van Spaanse, Afrikaanse en Latijns-Amerikaanse invloeden – komt ook hier volop tot uiting. Met razendsnelle gitaren, opzwepende percussie en onverwachte elektronische geluiden sleept hij de luisteraar mee in een reis vol cultuur en emotie. Elk nummer ademt een rauwe urgentie, alsof Chao ons eraan wil herinneren dat er in elke noot een verhaal schuilt.
Het titelnummer “Viva Tu” opent het album met een mix van sprankelende gitaarloopjes en een melodie die de luisteraar direct weet te betoveren. Maar achter de aanstekelijke muziek schuilt een donkere ondertoon. In nummers als “River Why” schetst Chao een wereld vol onrecht en dreiging, waarbij hij waarschuwt voor collectieve onverschilligheid. Het melancholische “Cuatro Calles” brengt een diepere laag, met teksten over verlies en eenzaamheid die ondersteund worden door een ingetogen instrumentatie.
Chao’s vermogen om de schoonheid van het alledaagse te vangen, is nog steeds een van zijn grootste krachten. In “São Paulo Motoboy” eert hij de koeriers van Braziliës drukke straten, waarbij het nummer doordrenkt is met de geluiden van de stad. Dit is niet alleen een muzikale ode, maar ook een herinnering aan de veerkracht van gewone mensen in uitdagende omstandigheden. Het nummer vangt de energie van het moderne stadsleven met een vleugje electronica en Chao’s kenmerkende ritmische vocalen.
Naast de vertrouwde elementen brengt Chao ook nieuwe invloeden in. Een van de meest opvallende samenwerkingen op het album is met de 91-jarige countryzanger Willie Nelson in “Heaven’s Bad Day”. De melancholische bluesklanken van dit nummer vormen een intrigerend contrast met de levendige nummers elders op de plaat. Even verrassend is “La Couleur du Temps”, waarin Chao’s akoestische gitaar een nostalgisch geluid oproept dat zowel speels als introspectief is.
Viva Tu is een album van tegenstellingen: vreugde en verdriet, levendigheid en reflectie, hoop en wanhoop. Het is een herinnering aan Chao’s unieke talent om muziek te maken die zowel universeel als persoonlijk aanvoelt. Of het nu gaat om sociale kritiek of een viering van het leven, Chao blijft een artiest die zijn eigen pad volgt. Viva Tu is niet zomaar een terugkeer; het is een bevestiging van zijn blijvende relevantie en creativiteit.
Luister alvast de titelsong!
