In de zomer van 1968 reisde de legendarische jazzmuzikant Louis Armstrong naar het Verenigd Koninkrijk voor een reeks optredens, die uiteindelijk bekend zouden worden in de muziekgeschiedenis. Armstrong, toen al een icoon, had net een grote hit gescoord in het Verenigd Koninkrijk met het sentimentele “What a Wonderful World”. In de Verenigde Staten was het nummer minder succesvol, maar in Engeland had het de harten van het publiek veroverd. Op 2 juli 1968 trad Armstrong op voor de BBC, en wat volgde was een concert dat nu, meer dan vijftig jaar later, opnieuw wordt belicht met de uitgave van het album Louis in London.
.png)
Dit album, dat voor het eerst het volledige BBC-concert laat horen, biedt een zeldzame inkijk in Armstrongs kunstzinnige vitaliteit in de latere jaren van zijn carrière. Het bevat dertien nummers, waarvan bijna de helft nog nooit eerder was uitgebracht. Ondanks dat Armstrong in deze periode werd geplaagd door gezondheidsproblemen, straalt elke noot de vreugde uit van een man die intens geniet van het leven en de muziek. De opnamen laten een artiest horen die zijn liefde voor muziek nooit verloor, zelfs niet in zijn laatste jaren.
Het concert opent met “When It’s Sleepy Time Down South”, Armstrongs langjarige themanummer, dat elke show van zijn All Stars begon. Deze versie, opgenomen tijdens de eerste set in het BBC Television Theatre, klinkt warm en vertrouwd, maar wordt gespeeld met een overtuiging en frisheid die je bijblijft. Daarna volgt “Indiana”, een klassieker die in elke show terugkwam, en ook hier wordt gespeeld met een verfrissende energie. Deze laatste samenstelling van de All Stars, met een ijzersterke vijfkoppige band, doet de nummers herleven met een overtuiging die verder gaat dan routinematig spelen.
Een van de hoogtepunten van het concert is Armstrongs vertolking van “You’ll Never Walk Alone”. Het nummer, dat hij vanuit de diepste hoeken van zijn ziel lijkt te zingen, is doordrenkt met een emotionele lading die het publiek niet onberoerd laat. Hoewel Armstrong in dit concert minder vaak zijn trompet hanteert, is zijn solo in “Hello, Dolly” — waarin hij een stukje van “Stormy Weather” speelt — een moment van pure muzikale magie.
Met Louis in London wordt Armstrongs laatste grote optreden gevierd en krijgen luisteraars de kans om een kant van de artiest te horen die zelfs zijn trouwste fans misschien niet eerder hebben ervaren. Het is een levendig portret van een muzikant die, ondanks zijn gezondheid en de druk van het beroemd zijn, elke noot speelt alsof het zijn laatste is, met een onmiskenbare vreugde voor het leven en de muziek.
