Ieder jaar weer met stip bovenaan mijn to-do lijstje: een opgeruimd huis. Op de een of andere manier heb ik daar nog nooit een vinkje achter kunnen zetten. Je hoeft maar een lade open te trekken en je beseft direct: hier huist chaos.
De lente is bij uitstek een periode waarin bij menigeen een toename aan opruimwoede te bespeuren valt. Even goed de bezem door de kasten, de vloerkleden kuisen, de ramen streeploos schoon, we poetsen en boenen erop los. Als bedrijvige vogeltjes met een nest in aanbouw fladderen we van kamer naar kamer, emmer en spons in de aanslag. Bij mij is het voornemen er zeker. Het is niet bepaald iets waar mijn bloed sneller van gaat stromen, maar ik stel me dan altijd voor hoe fris en fleurig dat huis er na die opruimbeurt uit zal zien. Een gezegde daarover luidt: een opgeruimd huis zorgt voor een opgeruimd hoofd. De bottleneck zit hem echter in de uitvoering.
Alle begin is moeilijk, dus ik zorg ervoor dat er geen afspraken of andere activiteiten op de geplande alles-moet-weg dag staan. Geen fancy kleertjes aan, een stofbestendig grijze muizen hansop moet voorkomen dat ik in de verleiding kom tussendoor een koffie op het terras van mijn favoriete tentje te scoren. Ik weet het, slappe hap, maar ik ben ook maar een mens. De bovenverdieping is het eerst aan de beurt. Daar moet nodig geruimd worden, want inmiddels ligt en staat er een arsenaal aan (ongebruikte) potjes, make-upjes, ongebruikte hobby-artikelen, boekjes, schriftjes en dingen waarvan ik niet eens weet waar het voor dient. De eerste vuilniszak is snel gevuld. Vier verschillende soorten shampoo voor grijs haar, daarvan mogen er minstens twee het veld ruimen. De oudste variant is al ver over de datum. Dan maar gelijk die mega pot bodycrème weg, daarin zitten volgens deskundigen stoffen die echt niet meer kunnen. Inmiddels zijn er drie oude tandenborstels waarmee je de voegen van je badkamer nog kunt reinigen, weg ermee. De dagcrèmes worden aan een strenge keuring onderworpen. Zonnefactor 50? Mag blijven. Retinol? Daar krijg ik rode vlekken van. En dat loeidure potje van Shisheido, die heb ik al veel te lang staan. In de vuilniszak dus. Bij nader inzien vind ik dat toch een beetje zonde en zet ik het weer terug op de oude plek.
Vervolgens komt de XL beautycase aan de beurt. Groene mascara? Een recept voor ontstoken ogen. Het zekere voor het onzekere, in de Komo-zak. Die knaloranje lipstick staat me voor geen meter en ik vind warempel nog lipsticks uit mijn pubertijd. Eyeliner, die me transformeert in een wasbeer na een kwartier dragen, kan ook weg. Dat ruimt lekker op. Gelijk maar eens die sieradendoos onderhanden nemen. Hier dien ik extra selectief te zijn, want van die glittertjes doe ik moeilijk afstand. Het blijkt dat ik van vijf paar oorbellen nog maar één exemplaar bezit. Iedere keer hoop je zo’n ontbrekende bel nog ergens terug te vinden, maar de eenlingen stapelen zich op zonder ooit hun wederhelft terug te zien. Ik verman me en stop ze diep onder in de vuilniszak, om te voorkomen dat ik ze er straks weer uit ga vissen.
Inmiddels ben ik er wel een beetje klaar mee. Ik ben op drie verschillende plekken in de weer en zie langzamerhand door de bomen het bos niet meer. In plaats van een opgeruimd hoofd heb ik hoofdpijn, omdat het huis (na vier uur puinruimen) op geen enkele manier meer opgeruimd is. Misschien dat ik volgende week nog een poging onderneem, bijvoorbeeld met die tsunami aan kruidenpotjes die ik nooit gebruik. Maar het is ook wel een mooi voornemen voor het komende jaar, ik heb trek in koffie en buiten schijnt de zon.
