Als ik terugkijk naar afgelopen jaren dan mag ik wel stellen dat er verandering heeft plaatsgevonden. Ik besef dat ik m’n draai gevonden heb in deze levensfase. Ik heb blijkbaar een knop kunnen omdraaien.
afbeelding door Erik Voncken
Afgelopen jaren heb ik naar deze -voor mij- nieuwe levensfase gekeken als een toeschouwer. Open minded gekeken naar wat deze nieuwe fase voor mij in petto had. Oh my god, ik heb geloof ik wel alles serieus genomen.
De vrijheid die gevoeld werd, maar die ‘anders’ voelde als de vrijheid waar ik vaak in mijn drukke bestaan naar snakte.
Ik wilde dat deze vrijheid, die er nu voor altijd is, waardevol blijft en niet tot verveling zou overgaan. Dat laatste zag/zie ik namelijk ook om me heen vaker gebeuren. Tijd invullen om maar geen leegtes te hoeven voelen, daar is mij het leven te dierbaar voor.
Dat wilde ik niet. Laat mij die leegtes maar tegenkomen en doorvoelen waardoor ik mijn diepste verlangens in de ogen kan kijken. Er eerlijk aandacht aan geven, dat werd mijn uitdaging.
Het was niet de leukste en makkelijkste weg, maar uiteindelijk heeft het me nu levensgeluk gebracht. Ik heb mijn draai gevonden. Ik leef mijn leven nu meer vanuit mezelf gerelateerd aan wat ik kan, wat mijn mogelijkheden zijn. Ik heb mezelf de ruimte gegeven om volledig vanuit mijn behoeften te oriënteren in wat ik nodig had en de verantwoordelijkheid te nemen voor alles dat ik op mijn pad tegenkom.
Het lijkt, als ik zo terugkijk, dat de zwaartes me het meest in de grip hadden. Ik zag veel ongemakken om me heen. Ik zag onzekerheden bij veel ouderen. Het bezig zijn met woonruimtes die ongemakken leefbaar maken. Erfenissen regelen. Afhankelijk worden van vervoer. Alleen achter blijven. Etc. Etc.
Ik werd hier niet vrolijk van. De ruimte voor mezelf deed me hier ook mee geconfronteerd doen worden. Maar goed, ik ging het niet uit de weg. Ik keek het in de ogen en gaf de gevoelens, die dit alles bij mij teweegbracht, de ruimte om te zijn. Ik nam ze serieus. Het heeft redelijk wat tijd nodig gehad tot de ommekeer kwam. Ik zei al dat het levensgeluk heeft opgeleverd.
De weerstand die ik voelde om echt meer aandacht te gaan geven aan fysiek ‘onderhoud’ blijkt een impuls te zijn die ik nu, na positieve ervaring, meer serieus neem. Niet om eraan toe te geven. Nee, net om het aan te gaan. Het is iets, als ik terugkijk naar mijn leven, dat bij mij past.
In eerste instantie weerstand voelen om later te merken dat het me zoveel moois heeft gebracht. Het -nu inmiddels drie keer per week- 35 minuten sporten heeft me meer stabiliteit, zekerheid en kracht gebracht. Het past nu in mijn wekelijks programma. Soms verheug ik me erop. Nou kun je nagaan.
Daarnaast is het voedingsplan dat ik nu vier maanden volg het mooiste en het beste wat op mijn pad is gekomen. Het bewust zijn van wat mijn lijf nodig heeft aan voeding neemt niemand me meer af. Dat ik daarbij in gewicht ook nog acht kilo afnam is echt een cadeautje. Het leuke gevolg hiervan is dat ik hiermee ook veel jongeren inspireer én met positief resultaat.
Er lijken deuren open te gaan waarvan ik niet eens wist dat ze er waren. Zo zie je maar dat de derde en vierde levensfase nog heel veel mooie uitdagingen met zich meebrengt.
Meer lezen van Christine?
