Wat horen, zeggen of denken we vaak: ‘ik ben anders’ of ‘Ik zit anders in elkaar.’ Ik ook. Soms met een goed gevoel, maar soms geeft het een eenzaam gevoel. Als het minder goed voelt dan kijk ik en verdiep ik me in deze overtuiging en kom ik tot het inzicht dat dit ‘anders-zijn’ vaak ontstaat als ik me niet begrepen voel. Als de ander me verkeerd interpreteert. Of, als steeds weer opnieuw mijn zienswijze afgekeurd en bekritiseerd wordt. Hoe het voor mij voelt, hangt ook af van wie ik tegenover mij heb.
bron afbeelding: Erik Voncken
Het ‘mindere’ gevoel dat ik heb bij ‘anders te zijn’ heb ik zelf ooit gecreëerd. Toen ik, als jongste van het gezin, me niet gehoord en gezien voelde. Ik gaf dan zelf als uitleg: 'Ik doe er niet toe. Ik ben niet belangrijk.’ Dat was mijn interpretatie die ik gaf als men geen aandacht schonk aan mijn verhaal. En nog steeds is soms deze interpretatie mijn waarheid naar en over mezelf vooral bij mensen waar ik van houd.
Misschien begrijp je wel dat ik hier de basis heb gelegd voor situaties die ik later in mijn leven heb meegemaakt en die me dezelfde 'eenzame' gevoelens gaven als toen ik ze voor het eerst ervoer als kind. Hierdoor ontstond vervolgens ook mijn eigen interpretatie ‘ik ben anders’.
Dat is waarom ik me soms terugtrok om te voorkomen dat ik me weer 'onbegrepen' zou voelen. Ik ging dan mijn eigen weg. Los van de ander. ‘Ik doe het wel alleen.’
Dit heeft me veel gebracht. Ik had daadkracht. Toch kwam ik steeds weer uit bij dat gevoel ‘ik ben anders’. En misschien klopt dit op persoonlijk vlak, maar diep van binnen weet en voel ik dat we allemaal een-zijn.
Om een mooi voorbeeld te geven: We kwamen 7 september voor de eerste keer met alle ambassadrices van Proudies bij elkaar. Zeven mooie, krachtige vrouwen. Alle zeven straalden een eigenheid uit die voelbaar was. Het mooie in deze was dat we alle zeven door Proudies benaderd zijn geworden en we ons in hun doelstelling aangeraakt en uitgedaagd voelden. Ieder vanuit een eigenheid. Ieder zo anders, zo verschillend. Ik heb nog nooit zo’n eenheid gevoeld als met deze zeven -voor mij onbekende- vrouwen. Eenheid in verscheidenheid voelend. Die eenheid, waarvan ik diep van binnen wist en weet dat we als mensen er allemaal deel van uitmaken.
Het is niet voor niets dat mijn ‘anders voelen’ soms eenzaamheid in mij deed ontstaan. Omdat dit ‘anders voelen’ als kind me het gevoel gaf dat ik er niet bij hoorde of niet interessant genoeg was voor de ander. Dat gevoel was een gevolg van mijn interpretatie die niet waar bleek te zijn. Nu ik hiervan bewust ben, vergeef ik mezelf dat ik er een verkeerde interpretatie aan heb gegeven. Het klopte niet. Ik weet nu dat het ‘anders-zijn’ de wereld mooier maakt. Ieder zijn of haar eigenheid levend. Elkaar zien om wie we werkelijk zijn. Elkaars uniciteit omhelzend en van daaruit elkaar helpen, leren, creëren, ondersteunen.
Ik weet zeker dat alle zeven ambassadrices (en er komen ook mannen bij!) door hun ‘anders-zijn’ zoveel kleur gaan geven aan hetgeen ze voor Proudies doen. Ik geniet van ieders unieke talent. Van zoveel levenswijsheid. De vreugde die dit alles brengt voelde ik op onze eerste bijeenkomst. Dit raakte ook mijn gevoel van 'anders-zijn' en bracht me later tot een ander perspectief hierop. Nu ben ik zó blij met mijn anders-zijn. Zó blij met dat de ander ‘anders’ is.
Als het eenzame gevoel van 'anders-zijn' zich af en toe weer laat zien, verwelkom ik het met vreugde en open armen. Ik omarm mijn ‘anders-zijn’ met een glimlach omdat ik nu inzie dat mijn interpretatie de plank totaal mis sloeg. In het 'anders zijn' ligt vaak een talent verscholen. Ik zie ook in deze dat mijn talent de ander dient. Het talent van de ander dient mij. Samen komen we er wel, misschien wel juist door ons ‘anders-zijn’. Mooie uitdaging om mee af te sluiten; durf ook ‘anders’ te zijn en daar het mooie van in te zien. Het geeft kleur aan ons leven.
