Het woord uitvaart bezorgt sommige mensen de kriebels, want we staan liever niet te lang stil bij het feit dat we allemaal een keer dood gaan. Maar het is niet erg logisch als je je bucketlist iedere maand aanvult met wensdingen zonder af en toe een gedachte te besteden aan het onvermijdelijke einde. En dan vooral hoe dat er dan uit zou moeten zien.
Zo’n 25 jaar geleden maakte ik al mijn wensen kenbaar in een zogenoemd Scenarium. Een soort lijstje (opgeslagen bij een van de standaard uitvaartverzekeraars) waarbij je aangeeft hoe je ter aarde besteld wilt worden (of juist niet natuurlijk), welke muziek je tijdens het afscheid wilt laten horen en bijzaken zoals de kleur van de kist, wel of geen bloemen en/of speeches. Ook een dingetje: koffie mét cake tijdens de ‘het is me toch wat’ napraatsessie naderhand of liever een fikse borrel? De keuze is reuze met als voordeel dat partner en/of familie niet een uur na mijn verscheiden al met een somber kijkende begrafenisondernemer aan de koffie hoeven te zitten. Daarnaast: mijn echtgenoot heeft in veel opzichten een duidelijk andere smaak dan ik, maar dat terzijde.
De beslissing om een Scenarium op te stellen was destijds snel gemaakt. Je weet tenslotte nooit wanneer je tijd komt. Niet echt iets voor mij, want ik improviseer graag en plan weinig vooraf, maar dat wordt moeilijker als je er zelf niet meer bij bent. Terug dus in het hier en nu. Eerst eens kijken of mijn wensen van toen nog passen bij de wensen van het heden. De muziekkeuze leek me wat verouderd, ik luister nu naar andere muziek waarbij tranen van ontroering me in de ogen springen. Vast de leeftijd. Dat ga ik dus sowieso aanpassen. Het zoeken van het document in kwestie had wat voeten in de aarde maar uiteindelijk kon ik ermee aan de slag.
Lees hier over ChatGPT & me
De inmiddels digitale versie biedt duidelijk meer voordelen dan de papieren versie. Zo zie ik met één oogopslag wat ik dankzij de maandelijks opgehoeste premie te besteden heb als het moment eenmaal daar is. Met zo’n 8000 euro kom je best ver, lijkt me. Ik neem er de tijd voor om de lijst te bestuderen. De muziek vergt inderdaad aanpassing, een enkele tearjerker mag blijven. Jammer dat vier nummers zo’n beetje de max is, tenzij je mensen de deur uit wilt jagen. De kleur van de kist mag spannender zijn, dus het oorspronkelijke wit wordt rood. Bloemen op de kist: rood, rood en nog eens rood. Vooruit, wat wit voor de variatie mag ook. De roze champagne met hapjes zag ik destijds al zitten, dus dat mag (moet zelfs!) blijven. Eens kijken, dragers voor de kist. Dat had ik destijds niet aangegeven, nu opteer ik voor zes dragers. Volgauto’s, ik schat dat aantal voor familie en vrienden toch wel in op 4 of 5.
Pensioen in zicht: sudderfase of nieuw avontuur
Ondertussen zie ik de ingebouwde teller bij elke aanpassing oplopen. Ongemerkt ben ik de 11.000 euro gepasseerd. Dat wordt beknibbelen of bijdokken. Eerst maar eens kijken wat ik kan skippen. De kleur en het materiaal van de kist kan een besparing opleveren. Maar rood is nu eenmaal mijn ding. De roze champagne blijft en het hapje erbij ook, maar ik schrap het warme borrelgarnituur. Dat is 500 euro eraf. Dan het aantal gasten: ik rekende op 100, maar tegen die tijd is de familie- en vriendenkring hoogstwaarschijnlijk uitgedund. De helft aan gasten zorgt wederom voor een besparing in de cateringkosten. De echte besparing ligt bij het skippen van de dragers, een kostenpost van rond de 2000 euro. Erg chique om op de schouders van zes mannen naar binnen gedragen te worden, maar met een beetje geluk zijn er nog voldoende mannen in mijn omgeving die deze eervolle taak op zich willen nemen. Minder gasten, dus ook minder volgauto’s. Ik hou het op twee. We zijn duurzaam bezig, dus hopelijk wil de rest met de fiets.
De besparingen zorgen voor perspectieven. Want wat kun je beter doen tijdens zo’n afscheid dan het (geleefde) leven vieren? Juist! Dat extra kratje bubbels aan laten rukken. Nu maar hopen dat ie te drinken is.
