Een onderonsje met Blue: workshop Dierencommunicatie

Op dit moment bestaat ons huishouden uit man, hond Blue en mijn persoontje. De dierenvrienden onder ons kunnen het ongetwijfeld bevestigen: een hond of kat in huis is geweldig, maar vraagt ook de nodige aanpassingen. In ons geval begon dat al toen wij (inmiddels 9 jaar geleden) onze Zwitserse herderpup bij de fokker mochten ophalen. Verliefd als we waren op deze mini-ijsbeer, namen we de ondergekotste achterbank op de terugweg voor lief. Helaas viel onze Alfa Romeo qua vering niet goed in de smaak bij Blue, dus na keer op keer auto en/of kleding te moeten kuisen besloten we de auto in te wisselen voor een iets groter exemplaar.

Verre vakanties met het vliegtuig werden moeiteloos ingewisseld voor vakanties met de auto, met in ieder geval een strand/bos/meer binnen redelijke afstand van het verblijf. Daarnaast is er het halfjaarlijkse rui-festijn waarbij het huis transformeert in een sneeuwlandschap, en zijn er de regenbuien die je onmogelijk kunt ontlopen als je vier keer per dag een ommetje moet maken.  En natuurlijk de grijze haren die je krijgt als er iets aan het harige gezinslid mankeert. Als we echter de balans opmaken, slaat die ver door naar de positieve kant. Zo is Blue altijd even blij en enthousiast als we thuiskomen, zelfs na vijf minuten afwezigheid. Het zorgt voor veel gezelligheid en liefde. Soms krijg je het idee dat hij precies begrijpt wat er door je hoofd gaat. Andersom is dat wat moeilijker in te schatten. Onze hond heeft soms een Chinese gebruiksaanwijzing. Ik was dan ook blij verrast toen ik las dat er een cursus Diercommunicatie werd gegeven, nota bene in mijn eigen woonplaats. Geen idee wat ik ervan kon verwachten, maar het leek me een bijzondere ervaring. 

Enkele weken later startte de cursus. Wat vooral opviel was de relaxte sfeer die er heerste. Misschien vanwege de kalmte en expertise van de trainer of de fijne energie van de andere groepsleden, maar het voelde als een warm bad. Alle sessies begonnen met het instellen van de ‘aan-en-uitknop’. Wat zoveel betekent als de drukke buitenwereld achter je laten en in de zen-modus komen. Dat maakte dat een van de eerste opdrachten me verbazingwekkend goed afging. Die luidde: ‘Stel je voor dat je een Chihuahua bent en schrijf op hoe je je voelt’.  Ik weet het, nu heb ik de lachers op mijn hand. Maar wat denk je? Ik werd die Chihuahua! Ik keek tijdens een wandeling vooral tegen benen op, kroop weg voor een iets te enthousiaste hond, voelde me gerustgesteld door een aai over mijn kop en voelde me geborgen in mijn bontmandje. Misschien te wijten aan mijn rijke fantasie, maar de andere groepsleden hadden een vergelijkbare ervaring. In de loop van de training lukte het steeds beter om aan de hand van foto’s in te schatten wat er in zo’n honden- of kattenhoofd omging. Dat mag gerust bijzonder genoemd worden, want hoewel interessant, ben ik vaak te ongedurig om me bezig te houden met meditatie of anderszins. Tijdens deze bijeenkomsten ging het helemaal vanzelf, gewoon vanuit een open mind. 

Behept met alle nieuwe kennis moest er natuurlijk geoefend worden met het eigen huisdier. En inderdaad, na het afronden van de cursus ‘lees’ ik sommige dingen beter bij Blue. Ik ontdek nieuwe karaktereigenschappen, merk het als iets hem niet bevalt of juist wel. Mocht je nu denken dat we hele gesprekken voeren, dan moet ik je teleurstellen. Zo af en toe heeft meneer helemaal geen zin in die onderonsjes met mij en geeft ie de voorkeur aan stoeien met de man des huizes. Ik kan dan praten als Brugman, maar op dat moment gaat de Oost-Indisch doof stand in werking. Leergierig als Blue van nature is, heeft ie dat dan weer opgestoken van zijn baas. 

‍