De laatste tijd merk ik op dat mensen ongelooflijk veel in discussie raken over het geringste dat iemand zegt. Een vraag naar een ja of nee wordt steeds vaker beantwoord door een uitgebreid verhaal met overbodige uitleg. Of antwoorden die steeds meer uitgebreid worden met onderbouwingen waar je moe van wordt en waar de aandacht door verslapt.
Afbeelding door Erik Voncken
Ik vraag me af of dit iets is dat steeds meer bij de mensen van mijn levensfase hoort of is het iets van deze tijdgeest. Of misschien is het puur iets van mezelf. Dat ik klaar ben met al dat luisteren naar zoveel bla bla bla. Mensen die steeds vasthouden aan hun ‘gelijk’. Niet open staan voor hetgeen de ander zegt. Het lijkt alsof er steeds meer mensen zijn die niet meer geïnteresseerd zijn in de mening van een ander. Vasthouden aan hun eigen overtuigingen.
Zelf merk ik dat ik er steeds minder aandacht aan geef. Eruit stap. Als er niet naar elkaar geluisterd wordt en er geen interesse getoond wordt in de andersdenkende dan stap ik eruit. Iets dat ik vroeger ongepast vond, maar waar ik nu ook openlijk voor sta.
In plaats dat er vanuit respect en liefde wordt opengestaan voor waar de ‘tegenpool’ voor staat wordt er tegenwoordig steeds vaker denigrerend gereageerd op andersdenkenden. Terwijl dualiteit ervoor bedoeld is om inzicht te brengen. Het zijn de twee keerzijden van dezelfde medaille. Het een bestaat dankzij het ander.
Even voor de duidelijkheid: Dualiteit verwijst naar de staat van bestaan van twee tegengestelde of complementaire krachten, concepten of ideeën die samen bestaan en elkaar aanvullen. De dualiteit is een universeel concept dat in veel verschillende aspecten van het leven voorkomt, zoals goed en kwaad, licht en donker, yin en yang, mannelijk en vrouwelijk, enzovoort. Het idee achter dualiteit is dat deze tegenpolen met elkaar verbonden zijn en elkaar nodig hebben om een volledig geheel te vormen. Dualiteit kan worden gezien als een fundamenteel principe dat in diverse filosofieën, religies en spirituele tradities wordt erkend en bestudeerd. Het benadrukt de noodzaak van balans en harmonie tussen tegengestelde krachten om tot een compleet en harmonieus bestaan te komen.
Ja, mooie uitleg, maar hoe leef ik dualiteit in mijn dagelijks leven tussen partner, kinderen, vrienden en overigen?
Overal kom ik dualiteit tegen. Een ‘normaal iets’. Iets dat bij het leven hoort.
Het is al mooi te zien bij mijn kleinkinderen. Zo klein als ze zijn laten ze me zien wat dualiteit met hen doet. Hen leren inzien dat tegenstellingen er mogen zijn en dat wat voor de een als fijn voelt dat dat voor de ander niet als fijn hoeft te voelen. Dat tussen twee tegenstellingen een groot gebied ligt dat ook gezien en gevoeld wil worden en niet altijd als goed of fout gedefinieerd hoeft te worden.
Jong geleerd is oud gedaan.
Want, waarom benoem ik dit? Omdat ik het gevoel heb dat mensen steeds meer tegenover elkaar gaan staan als ze een andere mening toegedaan zijn. Terwijl net door interesse te hebben in die andere mening de waarheid meer ruimte krijgt om gezien te worden. In iedere zienswijze en beleving zit een waarheid. Ook al is het niet DE waarheid, het brengt de waarheid steeds meer in zicht.
In de afgelopen jaren zag ik dat mensen star gingen staan voor hun eigen waarheid. Dat gaan staan voor je eigen waarheid is prima, maar dan blijven open staan voor de waarheid van de ander en oprecht geïnteresseerd zijn in wat de ander tot zijn/haar waarheid brengt. Dat toont respect. Dat toont gelijkwaardigheid. Dat maakt dat het niet om ‘gelijk willen hebben’ gaat, maar over ‘hoe zit het werkelijk in elkaar’.
Dat geeft een veilig gevoel om te kunnen zijn wie je bent. Dat maakt dat je openheid kunt geven over hoe je tot je eigen waarheid bent gekomen. Dat maakt dat je met de ander tot verdieping komt. De diepte in kunt gaan om steeds meer puzzelstukjes op te duiken over wat de waarheid in elkaar brengt.
