De nieuwe Netflix-serie The Decameron is een verfrissende bewerking van Giovanni Boccaccio's klassieke verhalenbundel Decamerone. De serie, geregisseerd door Kathleen Jordan, grijpt terug op het basisconcept van Boccaccio: een groep mensen trekt zich terug in een villa om te ontsnappen aan de pest en doodsangst, en vult hun tijd met het vertellen van verhalen en... veel seks. Net als het oorspronkelijke werk speelt de serie zich af tegen de achtergrond van een pandemie, maar de vergelijking houdt daar eigenlijk op. Jordan heeft de vrijheid genomen om een geheel eigen verhaal te creëren, dat meer doet denken aan de postmoderne realityshow Survivor, waarin de deelnemers moeten overleven, dan aan de Florentijnse renaissance.
.png)
In de serie wordt een bont gezelschap van edelen en bedienden geconfronteerd met elkaar, hun geheimen en hun verlangens. De cast bestaat uit bekende namen zoals Tanya Reynolds (uit Sex Education) en Zosia Mamet (Girls), die zichtbaar genieten van hun rollen. De dynamiek tussen de hogere en lagere klassen wordt op de spits gedreven, met intriges en bedrog als drijvende krachten. De adellijke personages zijn verwende aristocraten die hun bedienden nauwelijks als mensen beschouwen, terwijl de bedienden zelf ook hun eigen agenda's hebben. Zo wisselen bedienden en edelen van identiteit om hun verlangens te vervullen, wat zorgt voor spannende en soms komische situaties.
Wat meteen opvalt aan The Decameron is de luchtige, bijna soapachtige toon aan het begin van de serie. Hoewel de afleveringen elk bijna een uur duren, voelen ze aanvankelijk lichtvoetig aan, vol seksuele escapades en paleisintriges. Dit doet sterk denken aan het succes van Bridgerton, een andere Netflix-serie waarin broeierige erotiek en flamboyante kostuums een belangrijke rol spelen. De serie lijkt hiermee in te spelen op de huidige populariteit van historische drama's, waarin klassieke thema's zoals macht en liefde worden vermengd met moderne gevoeligheden. En, eveneens als Bridgerton heeft The Decameron als kostuumdrama een cast van gemengde afkomst.
Toch verandert de toon naarmate de serie vordert. Wat begint als een komedie met veel ruimte voor vermaak en seks, evolueert al snel in een donkere, serieuzere vertelling. De edelen in hun luxueuze villa kunnen niet voor altijd ontsnappen aan de gevaren buiten hun muren, en de dreiging van de pest begint hun idyllische verblijf te overschaduwen. De serie weet slim de angst en onzekerheid van een pandemie te koppelen aan hedendaagse zorgen, zonder direct in te spelen op de recente covid-pandemie, al liet Jordan in interviews weten dat haar inspiratie deels daarvandaan kwam.
De serie heeft daarnaast een duidelijke klassepolitieke laag, waarin de scherpe tegenstelling tussen rijkdom en armoede wordt uitgediept. De verwende edelen worstelen met hun eigen trivialiteiten, terwijl de wereld buiten hun villa in verval is geraakt. Hoewel deze thematiek misschien niet zo ver is uitgewerkt als sommige kijkers hadden gehoopt, geeft het de serie toch een zekere diepgang die verder gaat dan oppervlakkig vermaak.
The Decameron blinkt niet alleen uit in zijn thematische rijkdom, maar ook in zijn visuele pracht. De schitterende kostuums en het weelderige decor, in combinatie met de sterke acteerprestaties, zorgen ervoor dat de serie zich weet te onderscheiden in een overvol genre. Het is misschien geen meesterwerk, maar met zijn humor, drama en historische inslag is The Decameron zeker de moeite waard voor liefhebbers van kostuumdrama's.
