De nieuwe Netflix-serie Kaos is gebaseerd op de Griekse mythologie en geschreven door Charlie Covell, ook wel bekend van een andere Netflixserie: The End of the F**ing World*). De hoofdrol wordt gespeeld door Jeff Goldblum, die Zeus, de almachtige maar paranoïde koning van de goden, voortreffelijk neerzet. De reeks is een hybride van klassieke verhalen en moderne satire, met een focus op de menselijke kant van goddelijke wezens. Het doet daarbij ook wel denken aan het boek van Stephen Fry genaamd Mythos uit 2017. Zoals de titel suggereert, is Kaos een serie die vol zit met verwikkelingen, verwarring, en onverwachte plotwendingen.
.png)
Jeff Goldblum’s interpretatie van Zeus brengt een merkwaardig verontrustend en tegelijk komisch element in de show. Goldblum’s Zeus is geen conventionele godheid. In plaats van het typische beeld van Zeus als een nobele heerser te belichamen, geeft Goldblum hem een lucht van onvoorspelbaarheid en psychologische instabiliteit. Deze Zeus is niet alleen almachtig, maar ook diep onzeker en wreed in zijn onzekerheid. Zijn handelingen verraden zijn angst om de controle te verliezen—zoals wanneer hij zijn bedienden zonder aarzeling als kleiduiven gebruikt tijdens een woede-uitbarsting over een verloren horloge. Dit is een Zeus die paranoïde is, omringd door verraad en intriges, zelfs binnen zijn eigen familie. Zijn vrouw Hera (gespeeld door Janet McTeer) bedriegt hem met zijn broer Poseidon (Cliff Curtis), wat het goddelijke paleis op de Olympus tot een Griekse soapopera maakt, vol bedrog en listigheid.
De goden in Kaos lijken meer op corrupte oligarchen dan op verheven goddelijke wezens. Ze regeren op een manier die sterk doet denken aan de hedendaagse elite, compleet met rijkdom en arrogantie. Zoals de Griekse mythologie zelf altijd een reflectie was van de menselijke natuur, zo houdt ook Kaos ons een spiegel voor. Wat als goden zich gedroegen zoals mensen? Of misschien nog verontrustender: wat als mensen zich als goden gingen gedragen? Het is deze subtiele, maar bijtende kritiek op de moderne samenleving die de serie zo intrigerend maakt.
Kaos sluit qua thematiek aan bij andere series zoals American Gods en The Sandman, waarin mythologie wordt gebruikt als achtergrond om menselijke tekortkomingen te belichten. De show weeft verhalen van goden, halfgoden en stervelingen samen in een moderne setting, op 21e-eeuws Kreta. Hierin staat Zeus’ angst voor rebellie centraal, want zijn heerschappij wordt steeds meer betwist. Een actiegroep met de toepasselijke naam "Fuck the Gods" wil hem van zijn Olympus troon stoten, wat niet alleen het voortbestaan van de goden, maar ook hun autoriteit bedreigt.
Naast Zeus zijn er stervelingen zoals Eurydice (Aurora Perrineau), die na haar dood in het dodenrijk belandt. Haar geliefde, de zanger Orpheus (Killian Scott), zet zijn leven op het spel om haar te redden uit de klauwen van Hades (David Thewlis). Deze verhaallijn, gebaseerd op de klassieke mythe van Orpheus en Eurydice, krijgt in Kaos een modern tintje, waarbij het dodenrijk wordt weergegeven als een grimmige, zwart-witte wereld die doet denken aan een verlaten vakantieoord uit de jaren ‘70. De cinematografie hier contrasteert scherp met het kleurrijke, hedendaagse Kreta, wat de scheiding tussen de levenden en de doden nog meer benadrukt.
Wat Kaos bijzonder maakt, is de manier waarop de Griekse mythologie wordt ingezet om machtsstructuren en menselijke zwakheden in onze eigen wereld bloot te leggen. Zeus’ neiging om de controle te willen behouden tegen elke prijs lijkt veel op de hedendaagse machthebbers die wanhopig vasthouden aan hun privileges, terwijl de gewone stervelingen—de underclass van de serie—strijden tegen onrecht en onderdrukking. De parallellen met moderne ongelijkheden en politieke macht zijn onmiskenbaar. De Trojanen in Kaos worden bijvoorbeeld weergegeven als onderdrukte mensen die in buitenwijken zijn weggestopt, hun lot bepaald door de goden, wat een krachtige metafoor is voor hedendaagse segregatie en onrecht.
Waar de serie echt tot zijn recht komt, is wanneer de stervelingen in actie komen. Figuren zoals Eurydice, Orpheus en Ariadne proberen zich te bevrijden van de macht van de goden, en dat is waar het verhaal het meest boeiend wordt. De spanning tussen goden en mensen vormt de kern van Kaos, en hoewel de goden vaak karikaturen van zichzelf lijken, zijn het de menselijke personages die de serie zijn ziel geven.
Hoewel Jeff Goldblum sinds zijn rol in Thor: Ragnarok (2018) al een renaissance in zijn carrière heeft doorgemaakt, is zijn optreden in Kaos het bewijs dat hij de meester is van excentrieke, charismatische rollen. Zijn interpretatie van Zeus is zowel grappig als sinister, en hij balanceert perfect tussen het absurde en het verontrustende. Hij is de belichaming van een almachtige god die zich langzaam realiseert dat zijn tijd opraakt—een god die vreest voor zijn einde, maar niet weet hoe hij het moet voorkomen.
Kaos heeft met zijn unieke mix van satire, mythologie en scherpe kritiek op moderne machtsstructuren veel potentie. Soms komt de plot wat rommelig over, maar de sterke personages en de scherpe humor maken dit meer dan goed. Of we echt het volledige potentieel van de serie zien, zal pas blijken in een mogelijk tweede seizoen, waarin de ultieme confrontatie tussen de goden en de mensen onvermijdelijk lijkt.
