Ze hadden samen 40 jaar lief en leed gedeeld. Samen veertig jaar op weg geweest in dit leven. Ze hebben elkaar gevormd. Oude niet dienende overtuigingen samen afgebroken en losgelaten om er nieuwe voor in de plaats te zetten. Het was geven en nemen. Ze konden elkaar lezen. Zonder veel woorden te geven aan, wisten ze van elkaar hoe ze over het leven tot nu dachten en voelden. En dan opeens valt hij weg. Onverwacht.
Afbeelding door Erik Voncken
Zij wordt geconfronteerd met het missen van zijn steun in verschillende situaties. Situaties waarvoor zij nu alleen staat. Het automatisme van elkaar steunen dat door de jaren heen ontstaan is, valt weg. Alles, maar dan ook alles vraagt nu haar aandacht. Ze loopt tegen dingen aan die voorheen geen aandacht van haar vroegen.
Het waren hun gezamenlijke overtuigingen die hen beiden een soort ‘veiligheid’ gaven. Die overtuigingen blijken nu, in relatie tot anderen, niet meer zo overtuigend te zijn. Ze raakt ervan in de war. Ze reageert explosiever dan dat ze van zichzelf gewend is. Alsof ze haar overtuigingen kracht bij moet zetten om ervoor te zorgen dat ze door anderen worden geaccepteerd. Het leidt tot confrontaties waar ze voorheen niet alleen in stond. En… wat blijkt: Ze merkt dat er overtuigingen zijn die, samen met hem gecreëerd, geen stand kunnen houden. Ze krijgt uitleg van anderen waar zij beiden voorheen niet voor open stonden. Dit bewust wordend maakt haar nederig. Ze beseft dat ze een nieuwe fase in haar leven betreedt. Eentje die nog veel verdieping en verbreding gaat bieden. Een wereld die haar nog veel inzichten gaat brengen doordat zij nu meer open gaat staan voor meningen van anderen.
Ze beseft dat ze met hem een eigen veilig wereldje gecreëerd heeft waar nu meerdere mogelijkheden aan toegevoegd gaan worden. Door dit bewust te worden voelt ze de uitdaging die ze met zichzelf zal aangaan zonder hem. Spannend, maar ook fijn om te weten hoe het leven werkt. Hoe zij samen met hem vanuit haar en zijn puberteit het leven aanging. Hen beider zelfstandigheid creërend. Met elkaars steun de uitdagingen aangingen. Ze waren elkaars rots. En nu ziet ze ook hoe ze elkaar af en toe blind lieten zijn voor de werkelijkheid. Vasthielden aan hun overtuigingen, die nu afbrokkelen omdat hun oordeel hen afhield van verbreding.
Ze kan er met liefde naar kijken. Wetende dat hun gezamenlijke weg een basis is geworden om nu tot verbreding te komen. Ze staat open voor een grotere visie voor meerdere mogelijkheden.
Ze is dankbaar voor de confrontaties met lieve vrienden die op een liefdevolle manier haar ogen openen. Haar serieus nemen. Die ook haar liefde zien en voelen. Liefde is de basis om dit alles aan te kunnen gaan. En deze liefde is er.
Door open te staan voor meningen van anderen en ook haar eigen mening te geven, komt ze tot nieuwe overtuigingen. Dit geeft haar kracht. Dit maakt dat ze zelfverzekerder wordt. Ze weet nu hoe zij erin kan gaan staan. Met hulp van zoveel ondersteunende vrienden ervaart ze haar leven i.p.v. alleen, nu weer meer als samen. Haar openheid en flexibiliteit in combinatie met haar standvastigheid maken dat ze er niet alleen voor staat. Ze hoeft het ook niet alleen te kunnen. Nederig te kunnen zijn in deze is haar grootste leermoment geworden dat haar zoveel steun geeft en inzicht brengt. Het ‘samen’ heeft voor haar een andere dimensie gekregen.
