Bij de dagbesteding voor jonge mensen met dementie herdachten we Theo. Al zes jaar lang bezoeker van onze "club" en met 73 jaar plotseling en te vroeg uit het leven weggehaald. Een fatale hartaanval. Theo was een man van weinig woorden.
Maar ook een man voor wie het glas altijd half vol was.
Hij had nogal wat, zoals ze dat in het dementiejargon noemen, ‘verlieservaringen.’
Spraak en motoriek waren fors aangetast.
Inprenting en geheugen haperden.
Hij begreep ook vaak het gesproken woord van anderen niet meer.
Maar desondanks was er trots.
Trots op het feit dat hij zelf nog op de fiets naar de dagbesteding ging. En niet met dat ‘pleurisbusje’ mee hoefde te rijden.
Trots op zijn uitstekende conditie, die tot uiting kwam in het zwembad en tijdens lange wandelingen in het Amsterdamse Bos.
Trots op zijn Ellen en zijn meiden.
Ook een fier deelnemer aan en informeel leider van onze gespreksgroep.
Theo was met zijn gevoel voor eigenwaarde goed voor ieders gevoel voor eigenwaarde.
Naast onze ruimte van samenkomen stoeide iemand op een Hammondorgel.
We herkenden de evergreen "Droomland."
"Stemmig crematiemuziekje," vond Tine.
"Een 6- voor muziekkeuze en een 5 voor de uitvoering. En dan ben ik coulant," oordeelde Sarah.
Peter bracht ons met een "Wat zou Theo ervan gevonden hebben?" terug naar de overledene. Hij oordeelde in één adem: “Theo zou het niets gevonden hebben. Theo was niet van ‘Droomland.’ Theo was van The Rolling Stones."
Annie knikte. "We moeten niet praten. We moeten luisteren." Ze liep naar het digiboard en klikte YouTube aan.
Even later klonk het rauwe stemgeluid van Mick Jagger door de ruimte.
I see a red door and I want to paint it black.
Dat ik 'Miss You' passender had gevonden, deed niet ter zake.
Job van Amerongen is ggz-verpleegkundige in de ouderenzorg (Brentano, Amstelveen) en columnist voor Proudies en DementieVisie.
