“Wat wilde jij vroeger worden als kind?” Een vraag die ik vaak in mijn werkzaam leven als recruiter stelde aan, meestal enigszins nerveuze sollicitanten. Hoe spannend het sollicitatiegesprek dan ook mocht zijn, in de meeste gevallen gingen de ogen glanzen en zag je de kandidaten in kwestie letterlijk ontspannen. Brandweermannen, verpleegsters, piloten en stewardessen waren favoriet. Een enkeling wilde circusartiest worden of, ook een bijzondere, koningin. Hoe dan ook, het zorgde altijd weer voor prettige gespreksstof en gaf me tegelijkertijd een inkijkje in het leven van de persoon voor me.
Als je me nu vraagt wat ik dan zelf wilde worden moet ik een aardig eindje terug in de tijd. Ik kan het moment zo terughalen dat me dat werd gevraagd door een leraar in de zesde klas van de lagere school. Ook hier was het beroep van piloot en/of stewardess veruit favoriet, met hier en daar als afwisseling kapster, timmerman of mannequin. Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar voor ik na kon denken, floepte ik eruit dat ik advocaat wilde worden. Grote stilte in de klas. De leraar fronste verbaasd zijn wenkbrauwen. Het voelde alsof het slimmer zou zijn geweest om een van de favoriete beroepen te noemen (braaf en volgzaam meisje als ik destijds was), maar het kwaad was al geschied. De reactie van de leraar was niet bepaald fijngevoelig. Rollende ogen en een: “Tja, weet je wel hoeveel je daarvoor moet leren?” zorgde ervoor dat ik al snel mijn mond hield. Nog weken daarna werd het me nagedragen door mijn klasgenootjes, die me, zoals het rechtgeaarde Rotterdammertjes betaamt, als kakmadam betitelden.
Advocaat ben ik nooit geworden, hoewel ik nog steeds boos kan worden over alle vormen van onrecht. Misschien dat het destijds daarvandaan kwam… Hoe dan ook, niet veel later kreeg ik meer oog voor mijn creatieve kant en daarmee veranderde ook het wensberoep. Zo leek het me leuk om journalist te worden, of redacteur bij een modeblad, of fotograaf. Ook actrice leek me wel wat. Maar, zoals dat in het leven gaat, zonder een echte ‘stip aan de horizon’ bleef het bij een beetje dagdromen en rolde ik eigenlijk zonder erover na te denken in andere jobs dan de felbegeerde. Niets ten nadele daarvan, want ook binnen de arbeidsbemiddeling viel en valt veel te beleven. Toch komen die wishlist beroepen, zoals ik ze noem, weer regelmatig voorbij nu ik meer tijd heb om leuke dingen te doen en nieuwe dingen te ontdekken.
En zo komt het er, weliswaar ietsje later dan gepland, toch nog van dat ik af en toe een stukje schrijf of naar aanleiding van een goed artikel onderzoek verricht zoals een journalist of redacteur dat zou doen. Ik volg regelmatig een workshop op het gebied van fotografie en breng het geleerde in de praktijk door in mijn eigen stad op zoek te gaan naar het perfecte plaatje. En de actrice… Tja, die is eigenlijk altijd wel een beetje aanwezig. Soms op het theatrale af, maar dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Een beetje spelen in het leven kan nooit kwaad, nietwaar?
