Op enig moment in de tijd werd het een hype om een ‘bucketlist” te maken en dingen die je graag zou willen doen daarop te zetten. Een soort van uitstel natuurlijk, maar in ieder geval lagen je plannen nu ergens vast en kon je ze niet vergeten. Veel mensen hebben er een, al of niet actief.
Recent hoorde ik zeggen dat ‘bucketlist zo twintigste eeuw is’. Mijn eerste reactie was: prima, dat is nu. Oeps, realiteitsschok: dit is de 21e eeuw. Maar oké, wat is er dan mis mee?
Bij nader aanhoren bleek het niet te gaan over de term bucketlist, maar over het feit dat mensen überhaupt nog een bucketlist maken. De huidige generatie Gen Z, en zeer waarschijnlijk ook de Gen Alpha (2015 tot 2030) doen helemaal niet aan een bucketlist. Zij leven volgens het YOLO (you only live once) principe. Geen bucketlist voor wanneer dan ooit, maar nu je beste leven leven.
Ik ben er nog niet achter hoe ze dat doen, vooral de financieel gezien, maar veel jonge mensen hebben toch al wel een wereldreis achter de rug, zitten wekelijks met collega’s of medestudenten aan de Domibo en de Vrijmibo, bezoeken regelmatig festivals, en daarnaast staan de kapper, nagelspecialist en botoxparty in de agenda. Ja, ook bij mannen.
Wij Boomers trekken hierover op zijn minst onze wenkbrauwen op.
Mijn conclusie: ze leggen hun prioriteiten anders, statistisch gezien hebben ze vaak ouders met wat geld en weinig controledrang. Ze leven nu, halen alles eruit, nemen risico’s waar wij niet eens aan durfden te denken. Zij maken geen verlanglijst voor de toekomst. Eerlijk gezegd kan ik ze gezien de actuele situatie in de wereld, geen ongelijk geven.
-Ik schrijf dit op 6 november 2024, natuurlijk met de radio aan.-
Wij, de vaak hardvochtig opgevoede generatie Boomers, geboren in schaarste en zuinigheid, opgegroeid met ‘doe maar gewoon dan doe je gek genoeg’, enthousiaste getuigen van de comfortabele doch strikt nuttige welvaartsgroei, zijn nu pas aangekomen in de tijd van overvloed en vrijheid om de bucketlist open te slaan en te realiseren.
Wij moesten altijd voor alles eerst sparen. Lang sparen.
Trouwens, de definitie van bucketlist, als ik deze opzoek in de encyclopedie op het wereldwijde web, is helder. Een bucketlist is letterlijk vertaald een ‘emmerlijst’. “Een lijst met dingen die iemand nog gedaan wil hebben voordat hij sterft. Het woord komt waarschijnlijk van kick the bucket, wat overeenkomt met de pijp uitgaan of het loodje leggen.”
Ik vond het een grappige naam en het leek me erg effectief, vooral voor mensen zoals ik, bij wie een niet aflatende stroom nieuwe ideeën en plannen een dagelijkse strijd voert in mijn hoofd. Streng en selectief schrappen op wens en haalbaarheid is noodzakelijk, dacht ik. Maar nee!
Op de website van het NLP College lees ik onder het kopje ‘Verrassende ideeën voor een bucketlist op latere leeftijd’ behalve een dringend advies er alsnog een te maken, met inspiratie:
Top 10 bucketlist ideeën:
1. In een ander land wonen, minstens een half jaar
2. Op blind date gaan
3. Je grootste angst overwinnen
4. Vrijwilligerswerk doen
5. Leren motorrijden (aan te passen aan eigen voorkeur, wel uitdagend)
6. Je droomhuis (vakantiehuisje) bouwen
7. Je duikbrevet halen
8. Seks opnieuw ontdekken
9. Meedoen aan een pokertoernooi (of alternatieven)
10. Je huishouden uitbesteden.
Een beetje op het randje deze lijst, maar in feite maak je hem natuurlijk gewoon zelf. Er zitten toch een paar suggesties bij die mij wel aanspreken. Zo was ik na het lezen van Eat Pray Love, jaloers op Elizabeth Gilbert die een tijd lang in Rome woonde, daar natuurlijk de leukste contacten legde, en van een mooie Italiaan de taal leerde. “Attraversiamo” is een woord wat ik nooit meer vergeet. Dit terzijde.
“Ooit het gevoel gehad dat je dagen aan je voorbijgaan? Dat je geen aandacht geeft aan jouw mooie doelen en plannen? Dan is de kans groot dat je het grootste deel van je tijd gevangen bent in de sleur van dagelijkse activiteiten. Het hebben van een bucketlist herinnert je aan datgene wat echt belangrijk is voor jou persoonlijk, zodat je je keuzes en handelen in die richting kunt sturen. Als je geen bucketlist hebt, raad ik je ten zeerste aan om er een te maken.
Sommige mensen zijn geneigd om te kiezen voor een haalbare bucketlist, maar haalbaarheid is niet het punt van een bucketlist. Je bucketlist is bedoeld als een reminder van alles wat je wilt bereiken, doen, zien, voelen en ervaren in je leven.”
In tegenstelling tot de huidige generatie ben ik ooit wel begonnen met het maken van notities in mijn telefoon. Opsommingen van Nog Doen, Nog Zien, Nog lezen, Reisplannen, maar ook Verjaardags- en Begrafenisideeën en Verjaardagsverlanglijstjes. Als ik ze bekijk, merk ik steeds hoe leuk het is dat ik de behaalde doelen nooit gewist heb. Ik heb er alleen een groen vinkje achter gezet.
In 1980 wilde ik graag een piano (✅), en nadat mijn pianoleraar me liefdevol doch niet mis te verstaan liet weten dat ik geen concertpianist zou worden, is de piano inmiddels weer het huis uit.
Voorts een echte Volvo (✅); het speelgoedmodelletje dat jarenlang op het dashboard van onze toenmalige auto stond werd tot onze eigen verbazing na jaren realiteit, maar is inmiddels na pensionering met goede redenen ingeruild voor een ander merk (en hybride).
Na een verhuizing in 1993 werd de lijst langer met hoofdzakelijk huis-tuin-keuken wensen. Nogal ambitieus, lees: met grote twijfel over haalbaarheid. Toch hebben we steeds iets kunnen afvinken.
Nog niet afgevinkt zijn: rondreis in Zuid Amerika, idem Zuid Afrika, tuin en terras opnieuw betegelen, salsa dansen, het vervallen tuinhuisje vervangen, cursus columns schrijven, mediteren in een ashram (omdat het in Azië toch anders voelt).
Haalbaar? Ik ga het meemaken. Het is in ieder geval geen wedstrijd of boodschappenlijst.
Op de momenten dat ik de lijstjes nalees, geeft het me een intens gevoel van zinvolle en bewuste levensvervulling. Tevredenheid, maar ook trots komt om de hoek kijken, want het afvinken van je plannen en wensen die je, alleen of samen gerealiseerd hebt, is beslist iets om trots op te zijn.
En dat is precies het belangrijkste effect van een bucketlist: de weerspiegeling van wat je jezelf in de loop der jaren toewenste, waar je je fantasieën en wensen een naam gaf, hoe bizar en onhaalbaar ze ook leken. Om later te kunnen lezen dat er verdorie heel veel is ingelost. En de bucketlist was er steeds bij op de achtergrond. Soms slapend, soms actief en afvinkend, maar regelmatig om aan te vullen.
Na onze pensionering staat mijn bucketlist steeds vaker open. Wat is het volgende plan, wat doen we samen en wat alleen voor mezelf, en vooral: hoe plannen we het in de agenda, wat is de beste tijd, wat kost het.
Een bucketlist als extrinsieke motivatie om lang actief en nieuwsgierig te blijven.
En ook basis voor een van mijn lijfspreuken: “Altijd een leuk plan in de maak”.
Nu ben ik toch benieuwd wat de Gen Z gaat doen als ze gepensioneerd zijn..
