Nog een beetje overdonderd zit ik me inmiddels af te vragen wat ik me nu weer op mijn hals heb gehaald. Al eerder schreef ik (lees column: Help, een baan!) over hoe na mijn pensionering een basale leegheid mijn leven had overgenomen; het was voor mij onverdraaglijk. Dat klinkt zwaar, maar ik vond er echt geen niks meer aan. Er moest iets gebeuren. En toen kwam ineens die ene vacature van dat reisbureau op mijn pad. Hoe ging het toen verder?
Zoals afgesproken met de reisorganisatie, ontving ik de week erop het reisoverzicht met wandel-, fiets-, en culturele reizen binnen Europa in mijn mailbox. Er waren al veel reisleiders gekoppeld, want het reisseizoen is tegenwoordig een doorlopende business alle seizoenen rond. Niettemin was er nog genoeg keuze.
Dapper stelde ik me beschikbaar voor een korte wandelvakantie in Nederland. Toen ik op de website maar eens naar het dagprogramma keek, las ik afstanden van vijftien tot twintig kilometer. Die zondag hebben echtgenoot R. en ik -bijna- spontaan een wandeling zonder einddoel gemaakt. Stappenteller paraat en lopen, lopen en nog eens lopen. Een half uur koffiepauze en door. Vermoeidheid sloeg toe. We moesten natuurlijk ook gewoon weer thuiskomen dus stoppen was geen optie. We liepen bijna tien kilometer in pakweg drie uur tijd. Twijfel groeide: hoe moest ik als ‘meelopend reisleider’ twintig kilometer onder de voeten krijgen en tegelijk de spirit hoog houden, anderen tot steun zijn, een leuk gesprek voeren, doen alsof je de route kent? Ik moest als de donder heel vaak en lang gaan oefenen. Of had ik mezelf overschat? Help!
Totdat iemand zei: “Maar die twintig kilometer daar doe je dan toch een hele dag over?" Opeens zag ik het wel gebeuren, met na iedere vijf kilometer een korte pauze en halverwege een stevige lunch, zou ik met voldoende energie die twintig kilometer wel volmaken. De rest van mijn vragen over route en pleisterplaatsen mailde ik aan de reisorganisatie.
De leuke dames aldaar hadden blijkbaar tussen mijn vragen mijn twijfel gelezen; ze stelden voor om voor de eerste keer een wandelvakantie met een andere reisleider mee te lopen. Een soort inwerken, zeg maar. Wat een begripvol en onverwacht voorstel. Ik was blij verrast. Maar, ik was desondanks ontzettend nerveus en twijfelde alsnog aan mijn kunnen. Paracetamollen in de aanslag, Nordic walking stokken paraat, verstand op nul en gáán, was mijn credo.
Inmiddels is deze vakantie voorbij: drie dagen wandelen in Limburg-Krijtland, met heuvels en al. De eerste dag na verzamelen in het hotel in Valkenburg, ‘s middags al gelijk aan de bak met een wandeling van 8,2 kilometer. De tweede dag was de klapper van 19,1 kilometer en zondags een afsluiter van 12 kilometer. Dit werden veertien kilometer omdat we bij dat leuke lunchcafé een eindje naast de route heerlijke Limburgse vlaai gingen eten. Al deze afstanden lagen boven mijn ervaringsgrens. De eerste dag ging vlotjes, het bijzondere Limburgse landschap bood genoeg afleiding.
Op de tweede dag vroeg de reisleider me of ik reisleider wilde zijn. Dat heb ik gedaan en het was ver, maar verliep probleemloos. Mede dankzij de GPX data die de organisatie beschikbaar had gesteld en die ik voor vertrek op mijn telefoon had geupload. Ook dit klusje was trouwens een nieuwe uitdaging. Maar wat was ik blij dat mijn telefoon me vanuit mijn borstzak bij iedere bocht, splitsing of kruising tijdig toesprak welke kant we op moesten! Geweldig.
Ik liep alle wandelingen probleemloos uit. Moe? Ja natuurlijk. Maar van moeheid ga je niet dood. Wat voelde ik me opgelucht, en wat ben ik trots op mezelf. Hoe leuk is het wandelen in en met een groep! Iedereen heeft mooie en persoonlijke verhalen. Je denkt niet aan je pijntjes of vermoeidheid. En je merkt dat bij een heuvel iedereen -nouja een aantal- net als jij even moet stilstaan en uithijgen.
Bij het afscheid vroeg een van de deelnemers om het haar te laten weten als ik een nog reisje ging begeleiden: ze zou dan dát reisje boeken. Tjonge, een groter compliment is bijna niet mogelijk. Een andere reiziger zei: "Je bent geslaagd hoor!"
En dus heb ik me deze week -na grondige inspectie van mijn agenda- beschikbaar gesteld voor de vier volgende reizen. Wandelen schrikt me niet meer af, het fietsen was al nooit een probleem en met een busje op de ferry naar Engeland om mensen daar een route in Kent te laten lopen, lijkt me nog wel een beetje spannend, maar vooral ook erg leuk.
Voorlopig ben ik onder de pannen. Oh nee, onderweg!
Lees meer columns van Simone hier.
