Na mijn onvrijwillig ontslag in 2015 ben ik als een malle gaan solliciteren in de stellige overtuiging dat ik, teamleider, breed inzetbaar en van vele markten thuis, in no-time een baan zou vinden. Niet dus.
Mijn geboortejaar 1954 stond waarschijnlijk in flitsende neoncijfers in mijn cv, en was naar mijn stellige overtuiging de oorzaak van deze blinde voorselectie.
Ik werd gedurende vier jaar niet één keer uitgenodigd.
Hoewel de sollicitatieplicht bleef, bedacht ik in de tussentijd iets te gaan doen wat me leuk leek: reisleider worden. Yes, that’s me! Na zes maanden studie gingen we op voor theorie- en praktijkexamen. Met een groep gasten, van wie je geacht werd ook een aantal uit eigen kring mee te brengen, maakten we in een touringcar een reisje langs de Vecht. We vertelden om beurten op een deel van de route de historie en wat er zoal te zien was.
Heb je jezelf weleens door een microfoon horen spreken? Ik schrok me naar.
Maar ik slaagde!
Jammer genoeg waren de -vaste- banen niet dik gezaaid en ging de voorkeur vaak uit naar iemand die al in een buitenland had gewoond (overal), vloeiend de taal sprak (Iran), alle weggetjes kende (Italië), of gedurende een heel seizoen als hostess in dat land wilde blijven. Ik vond geen baan. Een periode met zeer uiteenlopende vrijwilligersbanen volgde.
Toen werd ik vrijwillig reisbegeleider bij een reisorgansiatie voor mensen met een beperking. Ik werkte in een team, het was druk en verantwoordelijk maar oh, wat een geweldige mensen.
Ook werd ik zelfbenoemd reisleider voor mijn vriendinnengroep. Zij lieten zich mijn leiding gewillig aanleunen -nog steeds- en ik kon mijn energie kwijt.
Win – win.
En toen ik dan eindelijk mijn pensioenrecht kreeg en het bijbehorende gevoel van vrijheid, lachte het leven me toe! Eindelijk kon ik alles doen wat ik wilde! Hoe fijn is dit?!
Maar de euforie verdween.
Wat ik van mezelf nooit had verwacht, constateerde ik al vrij snel en met schaamte. Het bleek dat ik geen échte hobby had. Zo’n hobby die altijd goed is en dagelijks op je ligt te wachten, ik vond hem niet. Het voelde voor mij allemaal als kinderachtig tijdverdrijf. Ik werd jaloers op mensen die het wel hadden.
En ik?
Ik ging veel meer huishouden, opruimen en weggeven, schoonmaken waar ik nog nooit had schoongemaakt, herinrichten, spullen op andere plekken leggen, klussenlijstjes maken.
Ik ging kopen, werd enthousiast van bijna iedere facebookreclame, waarvan een aantal nooit zijn geleverd. Ook ik liep in die val, en niet slechts één keer.
De tandarts zei me dat ik mijn kaken te hard op elkaar klemde. Ik kreeg een anti-stress bitje voor de nacht. Ook mijn nagels kregen te veel aandacht: ik vijlde te vaak, te kort, met als gevolg regelmatig een ingegroeide nagel. Ik friemelde en peuterde tot bloedens toe aan pukkels en andere oneffenheden.
Ik ging vaker naar de kapper, schoonheidsspecialiste, gluurde naar plastische chirurgie of gewoon opvulling her en der, zocht een andere sportschool, en..en..en.
Onrust was mijn tweede naam.
Gelukkig had ik nog mijn meditatie! Met ijzeren zelfbeheersing bleef ik die doen en zocht meer kennis met het boeddhisme middels boeken, media, fysieke lezingen en meditatiedagen. Weldadig.
Maar niet levensvervullend.
Kaboem!
Met een enorme schok vond ik mezelf terug in het diepe donkere gat van betekenisloosheid, nutteloosheid, besluiteloosheid en obsoletie (ja, google dat maar eens).
Ik heb een erg fijn leven, laat daar geen misverstand over bestaan. Ik ben niet depressief (geworden), ik ben Alle Dagen Heel Druk (ook dat) en ik heb altijd een fijn plan in de maak voor man, kinderen, en vooral de kleinkinderen. Niettemin was er altijd dat stemmetje op de achtergrond: ‘is dit nu alles?’, ‘zoek toch iets zinvols waarin je je overtollige energie kwijt kunt’.
En nu hoef ik niet meer te zoeken.
Het opleidingsinstituut voor reisleiders stuurde aan haar alumni een oproep van een reisorganisatie die -hou je vast- expliciet mensen van vijftig- of zestigplus verzocht te solliciteren. Gebaseerd op de stijgende leeftijd van de doelgroep.
Wonderen bestaan.
Bingo!
Ik solliciteerde en werd al tijdens het enthousiaste video-sollicitatiegesprek al ‘aangenomen’. Bij deze baan hoort een polo shirt, vest en jasje. Hoe leuk is dit?!
Nu verschijnt er wekelijks een totaaloverzicht van alle reizen in mijn mailbox, met nog in te vullen reisleidersplekken. Ik stap natuurlijk op een rijdende trein dus vele plaatsen zijn al ingevuld. Maar nog niet alle! En daar kom ik om de hoek kijken.
Hoe dat me vergaat, vertel ik in de volgende columns!
Meer lezen van Simone?
